Ongeloofwaardige roman. wel een mooi verhaal

Een prachtig verhaal, dat moet gezegd worden. Het leest als een trein. Maar ik heb mijn bedenkingen.
Het gaat om 2 jonge mensen die elkaar niet kennen en pakweg een jaar met elkaar optrekken, omdat Emile jong-alzheimer heeft en gaat sterven, zijn familie ontvlucht om niet de laatste 2 jaar van zijn leven in een ziekenhuis door te brengen. Dat is een beslissing die ik heel volwassen vind en heel eigengereid. Maar die Emile is helemaal niet zo. Hij wordt beschreven als een kind dat nog maar heel weinig van het leven weet, vrij egoïstisch is en totaal onvoorbereid aan zijn reis begint.
Joanne daarentegen, zijn reisgenoot, heeft de nodige tegenslag in haar leven gekend en is daardoor meer gegroeid en beter in staat voor zichzelf op te komen, al merken we daar in het begin nog maar bitter weinig van en lijken de rollen omgedraaid.
Het is een mooie en jaloersmakende reis die de twee maken door de Pyreneeën. De twee moeten natuurlijk aan elkaar wennen, maar Joanne is heel volgzaam, dus zijn er weinig wrijvingen en je vraagt je af wat haar heeft bewogen om met deze vreemde Emile op stap te gaan. Soms vraagt Emile zich dat ook af. Tot halverwege de roman krijg je vooral veel mee van het leven van Emile. De ziekte wordt een steeds groter probleem en op een gegeven moment verschuift de aandacht naar het leven van Joanne, een veel interessanter personage wat mij betreft. Zij heeft een zware taak op zich genomen om voor Emile te zorgen en hem verre van zijn familie en het ziekenhuis te houden. Waarom neem je zo'n beslissing als je elkaar nog helemaal niet kent? Ik vind dit een van de meest ongeloofwaardige elementen uit het boek en er zijn er meer.
De schrijfster gaat steeds meer op de sentimenten van de lezer spelen, we weten namelijk allemaal hoe het gaat eindigen, dus hoe houdt je de lezer geboeid? Het einde is daar het beste voorbeeld van.
Ik geef het toch 3 sterren omdat ik het grootste deel wel met plezier heb gelezen.
Nog een laatste noot: Het wemelt van de citaten van Paulo Coelho, die steeds nietszeggender worden. heel storend vind ik dat.