Stoere operazangeres op zoek naar haar identiteit

Loes Wijnhoven (1990) - die naast het schrijverschap met tweelingzus Renée het popduo Clean Pete vormt - heeft haar debuutroman geschreven: De Hotelgids. De Hotelgids lijkt in eerste instantie een gedachteloze feelgoodroman, die door Saskia Noort wordt omschreven als de nieuwe Bridget Jones’ Diary en prachtige, kitscherige gouden letters op de cover heeft. In een interview zegt Loes Wijnhoven over haar hoofdpersonage Louisa: ‘Van de ene kant zoekt ze constant die glamour op en de veel te knappe mannen en champagne en een kasteel in Parijs, nou inderdaad, de kitsch druipt er op een gegeven moment van af.’ Maar laat je niet foppen. Deze roman heeft meer diepgang dan Bridget Jones ooit in haar grote-oma-onderbroek zal hebben. Of zoals Louisa het zelf zegt:

'Eigenlijk wil ik alleen maar in mooie kleding straalbezopen met knappe jongens zoenen en de tijd vergeten. Je zou denken dat dat een haalbaar streven is, maar het blijkt nogal wat voeten in aarde te hebben om toch niet stiekem verstrikt te raken in een zoektocht naar een zinvolle invulling van het leven.'

Louisa is negenentwintig, single, operazangeres en houdt van een feestje. En van drank. En van mannen. Ze jat het idee voor het schrijven van een hotelgids (een reisgids met recensies van verschillende hotels) van een ex en besluit er alleen op uit te gaan om die gids op haar manier te schrijven. Ze krijg enorme stress van het presteren op het podium als zangeres en ze wil zo vrij mogelijk leven. Ze denkt die vrijheid te vinden door elke nacht in een andere hotelkamer te slapen. Maar, hier komt de diepgang om de hoek kijken, ze blijkt niet alleen vrijheid te willen. Het wordt een zoektocht naar haar identiteit. Wijnhoven omschrijft het als: ‘Een hotelkamer is zo blanco, er is niks in een hotelkamer te vinden dat iets over jou zegt. En ze wil graag weten wie ze is als ze in een hotelkamer staat, haar glitterjurk niet meer aan heeft, niet op het podium, wat voor iemand ben ik dan eigenlijk?’

Louisa maakt een transformatie door in het boek. Ze begint vrolijk en vol optimisme aan haar hotelgids en aan haar reis. Gaandeweg leert ze zichzelf steeds meer kennen. Ze ontdekt dat je mensen niet zomaar zonder consequenties achter kunt laten, als is het maar vanwege het schuldgevoel dat je daarna in je buik voelt. Zomaar de deur van de hotelkamer achter zich dicht trekken en verder reizen wordt steeds moeilijker. Als lezer ben je echt deelgenoot van deze verandering. Geen enkele gedachte van Louisa, hoe schaamtevol ook, blijft je bespaard. Dit zou langdradig en saai kunnen worden maar dat is het absoluut niet. Louisa is een intelligente vrouw, met veel meer moed dan de meesten van ons.

Hoewel Louisa en haar gedachtes boeiend zijn, zijn helaas niet alle opgevoerde personages even interessant. De zoveelste kroeg met de zoveelste man met het zoveelste gebabbel, remt het boek wat af. De mensen om haar heen doen vaak niet erg aardig tegen Louisa en dat voelt bijna als een persoonlijke aanval, omdat je haar echt in je hart sluit. Gelukkig is Louisa ook een vrouw van de mooie comebacks, al is het maar in haar gedachten.

'Nee, Thomas, natuurlijk wist jij dat allemaal niet. Zoiets kun je ook niet weten als je je er niet in verdiept, als je niet verder kijkt dan oh hé een blauwe hoepeljurk met glitters. Heb je je wel eens echt in een vrouw verdiept?'

Het is in deze coronatijd erg fijn om mee te mogen reizen met een hele stoere vrouw die haar hart achterna gaat en in elke stad een ander liefje heeft. Kan zij het mooi voor ons doen zolang wij het niet mogen. Of durven.