Spannend verhaal met iets te veel wetenschap

Wanneer Ryland Grace wakker wordt, weet hij niet waar hij is, of zelfs hoe hij heet. Langzaam maar zeker komt zijn geheugen terug en herinnert hij zich dat hij op een ruimteschip zit, met een missie om de aarde te redden. Hij ontdekt het ruimteschip beetje bij beetje en hij probeert, vanaf het moment dat hij het zich weer herinnert, het levensgrote probleem zonder zijn overleden crewleden op te lossen. Project Hail Mary is de derde science fiction roman van Andy Weir. Hij werd wereldberoemd met zijn boek The Martian dat is verfilmd met Matt Damon in de hoofdrol. Project Hail Mary is fantastisch vertaald door Frank van der Knoop. Je merkt als lezer niet dat dat het boek eigenlijk in het Engels is geschreven; en dat zijn de beste vertalingen.

Andy Weir schrijft met verstand van zaken, met passie en met veel humor.

‘Potjandorie? Is dat mijn uitroep als ik verbaasd ben? Het is op zich geen probleem, maar het klinkt wel erg jaren vijftig. Wat ben ik voor mafkees?’

Het boek is erg spannend en voornamelijk door het toepassen van flashbacks word je als lezer gedwongen om je nieuwsgierigheid uit te stellen. Dit is niet altijd even makkelijk. Vooral de passages vol met wetenschappelijke, gedetailleerde uitleg maken ongeduldig en voegen niet altijd genoeg toe aan het verhaal om het heel secuur en rustig te lezen. Het is erg jammer dat de vele uitleg de vaart uit het verhaal halen. Net als de vele problemen die Ryland moet en ook kan oplossen. Hij lijkt overal verstand van te hebben en een encyclopedie aan kennis in zijn brein te hebben opgeslagen. Het is niet erg waarschijnlijk dat een dergelijk persoon echt bestaat, maar voor het boek is het wel heel fijn en interessant dat het lot van de wereld in de handen van een superslimme man met een hands-on mentaliteit ligt.

‘De afstand is gelijk aan de helft van de valversnelling maal de tijd in het kwadraat. Dus de versnelling is gelijk aan tweemaal de afstand gedeeld door het kwadraat van de tijd. Die formules schud ik blijkbaar zo uit mijn mouw. Blijkbaar ben ik goed in natuurkunde. Fijn om te weten.’

Ryland Grace is een natuurkundeleraar die vanwege een controversieel idee uit de academische wereld is gestapt. Het grote probleem dat moet worden opgelost in Project Hail Mary is dat astrofagen energie van de zon opeten waardoor binnen twintig jaar een nieuwe ijstijd zou aanbreken en bijna de gehele mensheid zal uitsterven. Grace wordt door Eva Straat, een Nederlandse die de leiding heeft gekregen over het astrofagenprobleem, gerecruteerd om te helpen omdat hij de enige is die gelooft dat leven ook zonder water kan bestaan. En aangezien de astrofagen de zon in kunnen vliegen is het aannemelijk hun bestaan niet op water is gebaseerd. Alle sterren om de aarde heen worden ‘opgegeten’ door de astrofagen, behalve één: Tau Ceti. Dus gaat het ruimteschip de Hail Mary naar die ster om te ontdekken wat daar anders is en hoe ze dat kunnen gebruiken.

Het is interessant om te lezen wat er volgens Weir gebeurt als de hele wereld moet samenwerken om de aarde te redden. Er zijn parallellen met de coronapandemie te bedenken. Onze wereld zal niet vergaan, maar er is wel een wereldwijd probleem wat sterfte veroorzaakt. Ook werken wetenschappers samen om snel goede vaccins te ontwikkelen om het probleem onder controle te krijgen. Maar wat zou het mooi zijn als wij ook een Eva Straat en Ryland Grace zouden hebben die met ongelimiteerde kennis en met toegang tot alle denkbare middelen en mensen, ons uit deze crisis zouden helpen. Misschien dat het boek voor inspiratie kan zorgen voor nog meer wereldwijde samenwerking.