Plottwist na plottwist

In 'De Bigamist' begin je het verhaal te lezen vanuit het oogpunt van Emma. Later in het boek wisselt dit perspectief nog een aantal keren. Dat kan vervelend zijn, maar de wisselingen zijn in de Bigamist heel duidelijk en dus doet dit niet af aan de leesbaarheid. Het eerste deel voelt alsof ik het veel te snel lees. Alsof ik de helft van het verhaal mis. Een beetje alsof je een film versnelt afspeelt en daardoor steeds frames mist. Ik denk niet dat dat het doel van de schrijfster is geweest en ik stoor mij er eigenlijk wel een beetje aan. Maar op een gegeven merk ik dat ik niet meer te snel lees, maar juist sneller wil lezen omdat ik helemaal in het verhaal getrokken zit.

Al in het eerste hoofdstuk komt Emma erachter dat haar man een dubbelleven verborgen lijkt te houden. Daarna ga je terug in de tijd en lees je hoe Emma haar man ontmoet en leef je verder naar het moment van het eerste hoofdstuk. Zinnen als "en toch bleef ze die knoop van ongerustheid in haar maag voelen", hintten erop dat er wat onheilspellendst aan zit te komen. Is dat de gebeurtenis uit het eerste hoofdstuk? Of speelt er (ook) nog wat anders? De clou van het verhaal lijkt in ieder geval vanaf het begin al duidelijk te zijn. Maar is dat wel zo?

Al redelijk snel in het boek, denk ik te weten hoe het zit. Maar door het verloop van het boek, voel ik mij gegaslight. Ik durf niet meer met zekerheid te zeggen dat ik goed zit. De zin "er was zoveel dat ze niet wist; niets leek haar zeker (...)" is ook volledig op het hoofd van de lezer van toepassing.

Het boek is opgedeeld in verschillende delen en er wordt regelmatig van perspectief gewisseld. Daardoor voelt het alsof van je van de ene plottwist in de andere wordt gegooid en blijft het boek tot aan de laatste zin spannend. Tegelijkertijd voelt dit ook wat overdadig aan. Het maakt het verhaal wat rommelig en ongeloofwaardig. Hoeft een boek voor jou niet per se geloofwaardig te zijn? Dan zou ik dit boek zeker aanraden.