Drie keer hoera voor Stanly Potts

WIE?
David Almond heeft een voorliefde voor absurde situaties, eigenzinnige personages en een magische realiteit. Dat levert boeken op in alle kleuren. Zijn vorige – Het ware verhaal van het monster Billy Dean - schreef hij fonetisch. Een taalexperiment. Hoewel makkelijker te lezen, schuwt hij ook in De jongen die met piranha’s zwom het experiment niet. Almond sluit een verbond met de lezer door hem hier en daar rechtstreeks aan te spreken: We mogen wel ‘hoera’ roepen voor Stanly Potts’. En: ‘Hoe moet het verder volgens jou?’ Dat doorbreekt het verhaal, wat goed voor de spanning is, maar geeft ook macht. Heerlijk, een boek waarin je mag meebeslissen over de plot.

WAT?
Stan – Stanly Potts om precies te zijn, groeit op bij zijn oom en tante. Dan krijgt ome Ernie het in zijn kop om van hun huis een visfabriek te maken. Veel ruimte blijft er niet meer over voor Stan, dus neemt hij de benen. Hij sluit zich aan bij een circus waar hij warm wordt opgenomen in de eendjestent. Dan dient zich de grote Pancho Pirelli aan. Hij zwemt met piranha’s en herkent Stan als zijn opvolger.

WAAROVER?
Een jongetje verandert door wat hij meemaakt, maar blijft ook zichzelf. Een enorme boodschap, eigenlijk. En dan ook nog opgeschreven in een verhaal dat ouderwets voelt en vaderlijk wordt verteld. Toch wordt het nergens zoetsappig. Dat is te danken aan de toon die Almond aanslaat. Hier schrijft een meester.

WAAROM?
Het verhaal is heerlijk, de taal fijn, maar de knipoog doet het ‘m. Het geeft de lezer het gevoel dat hij ertoe doet. En zo wordt je er tegelijk aan herinnerd dat je je in feite verliest in een literaire constructie. Daarmee gaat De jongen die met piranha’s zwom nog over lezen ook. Het is maar een verhaal, maar niet zomaar eentje.