‘Verhalen te mooi voor een groot publiek’

D.H. Lawrence, T.S. Eliot, Francis Bacon, James Joyce, allemaal komen ze voorbij in Vertel me wie wij waren, het derde deel in de Charleston-trilogie van Rindert Kromhout. Het slotstuk draait opnieuw om de Bloomsbury Groep, een invloedrijke groep van Engelse schrijvers, intellectuelen en kunstenaars aan het begin van de 20e eeuw. En weer gaat het over Virginia Woolf, Vanessa Bell en haar kinderen Quentin en Angelica, Duncan Grant en David Garnett.

Kunst en literatuur, het zijn bepaald niet de onderwerpen waar schrijvers de jeugd van tegenwoordig mee inpakken, zou je denken. Ingewikkelde structuren - het boek springt van 1939 naar 1961, via 1986 weer terug naar 1978 en de verhalen worden ook nog verteld vanuit talloze perspectieven - zijn niet bepaald besteed aan jonge mensen, kun je denken. Toch is dat precies dat wat Rindert Kromhout doet. Zijn fascinatie voor deze belangwekkende periode is zo aanstekelijk dat je onmiddellijk nadat je de laatste bladzijde hebt gelezen, wilt afreizen naar Charleston Farmhouse, het huis waarom het in Vertel me wie wij waren draait. Simpelweg omdat Rindert Kromhout over mensen vertelt. Mensen die hij niet alleen in leven houdt, maar ook tot leven brengt. Mensen die misschien wel excentriek lijken in al hun wonderlijke vriendschappen en liefdes, maar als het erop aan komt gewoon mannen en vrouwen zijn met dezelfde wensen, zorgen en ondeugden als de bakker of de postbode.

Ergens in zijn boek laat Rindert Kromhout Virginia Woolf zeggen dat zij met de uitgeverij die ze samen met haar man Leonard opzet, verhalen wil brengen die te mooi zijn voor een groot publiek. Misschien geldt dat ook voor Vertel me wie wij waren. Maar het is het tegendraadse, het tegen de tijdgeest in, dat zomaar eens een enorm succes zou kunnen zijn.