Boeiend intellectueel, minder emotioneel

Nachttrein naar Lissabon was ik enorm van onder de indruk, zowel vanuit het filosofische (Mercier is immers hoogleraar filosofie) als emotioneel perspectief. Dus met veel interesse aan Het gewicht van woorden, begonnen. Het duurde even voordat het boek op gang kwam. Het is er intellectueel, heel erg op "de woorden" waarin het narratief af en toe in dreigt te verzanden. In zijn brieven aan zijn overleden vrouw, waarvan ik een eomtionele component had verwacht, is dat zelfs het sterkt. Het is soms erg gebrij op de taalkundig/filosofisch vierkante millimeter. De stukken waar de verhaal zelf de boventoon voelt vond ik daardoor altijd soort van opluchting. In het verhaal zelf zat er overigens niet echt een sterke spanningsboog, maar wel een prettige ontwikkeling waarbij groot drama ontbreekt. En uiteindelijk wel mooie inzichten (niet zoveel als in Nachttrein) maar wel voldoende. Met een glimlach uitgelezen maar denk niet dat dit er een is die ik opnieuw zou lezen, waarbij Nachttrein naar Lissabon dat duidelijk wel is.