Lezersrecensie
Een goed vervolg
Met de Salt Path schreef Raynor Winn een heel openhartig en onbevangen boek over een wandeltocht langs de letterlijke en figuurlijke rand van haar wereld. Nadat ze hun huis en boerderij waren kwijt geraakt liep ze samen met haar doodzieke man Moth het ruim 600 kilometer lange wandelpad langs de zuidkust van Engeland. Ze kampeerden op de afgrond en ondervonden de helende kracht van de natuur. Het boek eindigt met een (voorlopige) overwinning op dat wat hun lichaam en geest had trachten te breken.
The Wild Silence begint waar de Salt Path eindigde, en beschrijft in het eerste deel op een mooie manier hoe die overwinning misschien minder glorieus was dan gehoopt. Wat ik wel mooi vond is dat het een combinatie van een deus ex machina en een innerlijke kracht is wat hen weer een volgende impuls geeft, terug dat pad op, terug naar de verbinding met de natuur die hen de kracht geeft waar ze naar zoeken.
Je kunt in the Wilde Silence merken dat Raynor Winn meer een schrijfster is geworden. De beschrijvingen van landschappen zijn uitgebreider, lyrischer misschien wel. Dat kan overigens ook liggen aan het feit dat ik the Salt Path in het Nederlands las en the Wild Silence in het Engels. Maar ze neemt, misschien dat ze door die toegenomen virtuositeit en zelfvertrouwen als schrijfster, ook soms vrij veel hooi op haar vork. Waar the Salt Path een hele eenduidig boek was met een heldere richting en thematiek, gaat the Wild Silence een beetje alle kanten op. Kanten die wel grotendeels dezelfde richting op wijzen en die Winn uiteindelijk bij elkaar weet te brengen, maar toch is het soms wat gefragmenteerd; gelukkig zonder rommelig te worden.
Wat dat betreft is het net het leven (net als the Salt Path is ook the Wilde Silence is autobiografisch), waarin niet elke verhaallijn eenduidig is en veel gedachten en impulsen door elkaar heen lopen. Ik heb het boek met plezier gelezen, het laatste stuk in hoog tempo. Ik heb genoten van de natuurbeschrijvingen en herkende de diepe verbondenheid met de natuur die Winn op fraaie manier beschrijft. In wezen is het een liefdesverhaal, zowel de liefde van Winn voor haar man Moth, als de liefde voor de wilde natuur die ze in hem ziet verpersoonlijkt.
The Wild Silence begint waar de Salt Path eindigde, en beschrijft in het eerste deel op een mooie manier hoe die overwinning misschien minder glorieus was dan gehoopt. Wat ik wel mooi vond is dat het een combinatie van een deus ex machina en een innerlijke kracht is wat hen weer een volgende impuls geeft, terug dat pad op, terug naar de verbinding met de natuur die hen de kracht geeft waar ze naar zoeken.
Je kunt in the Wilde Silence merken dat Raynor Winn meer een schrijfster is geworden. De beschrijvingen van landschappen zijn uitgebreider, lyrischer misschien wel. Dat kan overigens ook liggen aan het feit dat ik the Salt Path in het Nederlands las en the Wild Silence in het Engels. Maar ze neemt, misschien dat ze door die toegenomen virtuositeit en zelfvertrouwen als schrijfster, ook soms vrij veel hooi op haar vork. Waar the Salt Path een hele eenduidig boek was met een heldere richting en thematiek, gaat the Wild Silence een beetje alle kanten op. Kanten die wel grotendeels dezelfde richting op wijzen en die Winn uiteindelijk bij elkaar weet te brengen, maar toch is het soms wat gefragmenteerd; gelukkig zonder rommelig te worden.
Wat dat betreft is het net het leven (net als the Salt Path is ook the Wilde Silence is autobiografisch), waarin niet elke verhaallijn eenduidig is en veel gedachten en impulsen door elkaar heen lopen. Ik heb het boek met plezier gelezen, het laatste stuk in hoog tempo. Ik heb genoten van de natuurbeschrijvingen en herkende de diepe verbondenheid met de natuur die Winn op fraaie manier beschrijft. In wezen is het een liefdesverhaal, zowel de liefde van Winn voor haar man Moth, als de liefde voor de wilde natuur die ze in hem ziet verpersoonlijkt.
1
Reageer op deze recensie
