Lezersrecensie
David Mitchell toont zich weer onnavolgbaar goed
Ik lees tegenwoordig best veel. Ik heb altijd veel gelezen, maar daar corona mijn agenda aardig vrij heeft gemaakt, heb ik meer tijd om me te verliezen in boeken en verhalen. Dat is direct ook een van de mooiste en misschien belangrijkste eigenschappen van een goed boek, dat je je er in kunt verliezen. Ik merk dat dat bij mij makkelijker gaat in langere verhalen (lees, dikkere boeken), “pillen” noemen sommigen dat. Ondanks dat Utopia Avenue, de nieuwste roman van David Mitchell, niet zo “pillig” is als bijvoorbeeld Moby Dick, was het wel diep en breed genoeg — letterlijk maar vooral figuurlijk — om te verdwijnen in de wereld die hij schept.
In het London van de late jaren zestig ontmoeten vier compleet verschillende individuen elkaar om de band Utopia Avenue te vormen, de beste band die nooit heeft bestaan. In hun wereld vertoefde ik de afgelopen week uren lang. Mitchell nam me mee naar hun repetities, hun concerten, van kleine achteraf zaaltjes tot festivals in Amerika. Hij liet me hun liedjes horen, hielp me hun schitterende teksten te begrijpen en ik werd fan, omdat het niet alleen over een band gaat, maar over Griff, Dean, Elf en Jasper allemaal mensen met individuele levens en verhalen. Die verhalen worden precies op maat verteld, niet dramatisch, niet te luchtig, maar gewoon,…echt. Mitchell vermijdt daarbij ook vrijwel alle showbizz clichés over opkomende bandjes in de muziekwereld in een psychedelische tijd van sex, drugs en rock ’n roll. Daarnaast zijn de cameo’s van o.a. Leonard Kohen, Janis Joplin, Keith Richards en John Lennon om je vingers bij af te likken. Heerlijk, humoristisch en tegelijk met enige regelmaat diepzinnig.
Mitchell weet ook op ingenieuze wijze zijn voorgaande boeken, met name The Bone Clocks en The Thousand Autumns of Jacob de Zoet te verbinden met Utopia Avenue, waardoor het boek ook verbonden is met iets dat buiten het boek zelf is ontstaan; een soort metafysica van David Mitchell zelf, waarin de tijdloosheid van de ziel centraal staat.
Die verhaallijnen, die metafysica, de tijd en het gevoel van de jaren zestig, die individuele stemmen en de liefde voor muziek worden op een hele onnadrukkelijke maar daarom niet minder virtuoze manier door Mitchell aan elkaar gevlochten. Telkens als ik het boek neerlegde wilde ik eigenlijk terug naar die wereld, naar Utopia Avenue zelf. Het was dan ook met veel moeite dat ik de laatste bladzijde las, en ongetwijfeld ga ik in de toekomst weer snel op bezoek bij Griff, Dean, Elf en Jasper en luister ik in mijn hoofd naar hoe ik denk dat hun liedjes klinken.
Het is een boek dat smeekt om een verfilming, maar ik vraag me af of ik het zou willen zien, omdat het denk ik niet zal kunnen tippen aan mijn eigen voorstelling van de band en hun muziek. Laat het verhaal vooral in het domein van onze verbeelding, want dat is waar Utopia Avenue je met name heen voert. Het verleid je eigenlijk om je eigen Utopia Avenue te scheppen of te vinden en ervan te genieten. Een boek dat zo de verbeelding kan prikkelen,…die lees je niet vaak, hoeveel je ook leest.
PS: Ik las Utopia Avenue in de originele Engelse versie. Wat mij betreft is dat het allerbeste. Ik heb andere boeken van Mitchell ook in Nederlands gelezen en er gaat toch een hoop verloren. Dus als het even kan, lees dit boek in het Engels.
In het London van de late jaren zestig ontmoeten vier compleet verschillende individuen elkaar om de band Utopia Avenue te vormen, de beste band die nooit heeft bestaan. In hun wereld vertoefde ik de afgelopen week uren lang. Mitchell nam me mee naar hun repetities, hun concerten, van kleine achteraf zaaltjes tot festivals in Amerika. Hij liet me hun liedjes horen, hielp me hun schitterende teksten te begrijpen en ik werd fan, omdat het niet alleen over een band gaat, maar over Griff, Dean, Elf en Jasper allemaal mensen met individuele levens en verhalen. Die verhalen worden precies op maat verteld, niet dramatisch, niet te luchtig, maar gewoon,…echt. Mitchell vermijdt daarbij ook vrijwel alle showbizz clichés over opkomende bandjes in de muziekwereld in een psychedelische tijd van sex, drugs en rock ’n roll. Daarnaast zijn de cameo’s van o.a. Leonard Kohen, Janis Joplin, Keith Richards en John Lennon om je vingers bij af te likken. Heerlijk, humoristisch en tegelijk met enige regelmaat diepzinnig.
Mitchell weet ook op ingenieuze wijze zijn voorgaande boeken, met name The Bone Clocks en The Thousand Autumns of Jacob de Zoet te verbinden met Utopia Avenue, waardoor het boek ook verbonden is met iets dat buiten het boek zelf is ontstaan; een soort metafysica van David Mitchell zelf, waarin de tijdloosheid van de ziel centraal staat.
Die verhaallijnen, die metafysica, de tijd en het gevoel van de jaren zestig, die individuele stemmen en de liefde voor muziek worden op een hele onnadrukkelijke maar daarom niet minder virtuoze manier door Mitchell aan elkaar gevlochten. Telkens als ik het boek neerlegde wilde ik eigenlijk terug naar die wereld, naar Utopia Avenue zelf. Het was dan ook met veel moeite dat ik de laatste bladzijde las, en ongetwijfeld ga ik in de toekomst weer snel op bezoek bij Griff, Dean, Elf en Jasper en luister ik in mijn hoofd naar hoe ik denk dat hun liedjes klinken.
Het is een boek dat smeekt om een verfilming, maar ik vraag me af of ik het zou willen zien, omdat het denk ik niet zal kunnen tippen aan mijn eigen voorstelling van de band en hun muziek. Laat het verhaal vooral in het domein van onze verbeelding, want dat is waar Utopia Avenue je met name heen voert. Het verleid je eigenlijk om je eigen Utopia Avenue te scheppen of te vinden en ervan te genieten. Een boek dat zo de verbeelding kan prikkelen,…die lees je niet vaak, hoeveel je ook leest.
PS: Ik las Utopia Avenue in de originele Engelse versie. Wat mij betreft is dat het allerbeste. Ik heb andere boeken van Mitchell ook in Nederlands gelezen en er gaat toch een hoop verloren. Dus als het even kan, lees dit boek in het Engels.
1
1
Reageer op deze recensie
