Wauw!

In het begin had ik echt geen idee wat ik nu eigenlijk aan het lezen was. Het voelde in ieder geval absoluut niet als een Colleen Hoover en ik twijfelde zelfs een beetje of ik het boek überhaupt wel leuk vond. Het is bizar en apart en vreemd en deed me eigenlijk nog het meest denken aan Een bijna definitieve lijst van nachtmerries, een boek waarin de hoofdpersoon ook in een ongelofelijk rare familie opgroeit en zelf ook niet doorsnee is. Zo is Uitzonderlijk ook wel een beetje, een beetje gek en raar, maar ook intrigerend. Juist door de fijne schrijfstijl van Colleen Hoover en de aparte momenten die ze beschrijft blijf je doorlezen en man, man, man, daar heb ik zo geen spijt van gehad!

Net als in Nooit meer, een van mijn favoriete boeken van deze auteur, komt de boodschap eigenlijk pas op het einde. Het grootste gedeelte lees je een fijn en eigenlijk wel schattig boek totdat het allemaal drie dubbel zo hard op het einde binnenkomt. Het einde blies mij van mijn sokken, liet me achter als een enorm wrak, maar wist me tegelijkertijd ook zo gelukkig te maken. Ik vind het ontzettend knap hoe een persoon een aantal woorden zo weet samen te brengen met dat resultaat. Tot nu toe is Colleen Hoover denk ik de enige auteur die dat echt als beste kan doen.

Colleen Hoover kennen we voornamelijk van New Adults. Uitzonderlijk is in mijn ogen meer een YA, maar nog steeds zo ijzersterk, heftig en emotioneel, precies zoals sommige NA’s kunnen zijn. Het kan voor sommige mensen heel erg herkenbaar zijn, misschien zelfs nog wel herkenbaarder dan het zou moeten zijn. Ja, het verhaal is apart en bizar, maar ook heel erg bijzonder, precies zoals het leven ook soms kan zijn.

Ik had nooit verwacht dat Uitzonderlijk dit allemaal bij mij teweeg zou brengen en had van te voren al helemaal nooit gedacht dat dit boek een van mijn favorieten zou zijn van Hoover. Het is ijzersterk, emotioneel en bizar, maar ab-so-luut een Colleen Hoover, misschien wel een van de beste.