Bewonderenswaardig

Ik bewonder Dolf Verroen enorm. Als kind heb ik erg genoten van 'De verschrikkelijke schoolmeester'. Als ik het me goed herinner, heb ik hem ooit een brief geschreven en toen een kaart teruggekregen. Magisch vond ik dat. Het is nu zo'n dertig jaar later en Dolf Verroen schrijft nog steeds. Uit 1928 is hij, en dan alsnog de durf hebben om een eigentijds jeugdboek te schrijven. Het leest heel prettig met die korte hoofdstukken en het hoofdpersonage kwam echt tot leven voor mij, ik vond hem heel geloofwaardig en leefde met hem mee.

Af en toe is het verhaal net een beetje 'off'. Hoe realistisch is het dat iemand zichzelf Christientje wil noemen? Hoe toevallig is het dat je twee vrienden in je buurt hebt die beide uit een radicaal gezin komen (de een door complottheorieën en de ander door een kerk)? Tuurlijk, het kan, maar het voelt ook alsof die onderwerpen er met de haren bijgesleept moesten worden. Terwijl er zo al onderwerp genoeg is. Ik vond het jammer dat de ouders al bij aanvang op de hoogte waren van zijn homoseksualiteit. Hoe heeft hij dat durven zeggen, ik was daar zo benieuwd naar! Ik vond het echt een inkijkje in het dertienjarige puberbrein. Mooi.