Een warme, herkenbare en humoristische ziekenhuisroman met een directe vertelstijl, geloofwaardige ziekenhuisdetails en een duo-perspectief dat het verhaal dynamisch maakt.

Boekrecensie: Komt dit nog goed?
Auteur: Kristien Bouter
Beoordeling: 3,5 sterren
Perspectief & tijdsvorm: tegenwoordige tijd, ik-vorm, duo-perspectief Tess & Thomas

Waarom deze score:
Het verhaal leest prettig en voelt oprecht aan, met een sterke inkijk in het ziekenhuisleven. De humor, herkenbaarheid en realistische sfeer maken het boek toegankelijk. Door het duo-perspectief krijg je diepte in de personages, al blijft de band met Thomas iets afstandelijker. De voetnoten en medische details zijn interessant en voegen authenticiteit toe, al nemen ze soms iets van de emotionele intensiteit weg. Over het geheel biedt het boek een warme, menselijke kijk op het werk, de druk en de relaties binnen een ziekenhuis — meeslepend en herkenbaar, maar niet altijd even diepgaand.

Samenvatting:
Tess begint als arts-assistent met veel idealen en energie. Ze leert in de praktijk wat nachtdiensten, verlies en hectiek met je doen. Tegelijk lees je ook vanuit Thomas — hij werkt aan een project, komt net uit een relatie en kruist Tess’ pad. Het verhaal wisselt tussen werk, persoonlijke ontwikkeling en de beginnende band tussen hen, en speelt zich sterk af in de ziekenhuisomgeving.

Schrijfstijl:
De ik-stem van Tess is direct en intiem; het voelt echt alsof ze tegen je praat. Dat maakt het heel toegankelijk en vaak hilarisch herkenbaar (ik zat al hard te grinniken op de eerste twee bladzijden). Thomas is, ondanks dezelfde vertelvorm, minder te peilen. Je merkt wel goed verschil tussen de twee wie aan het vertellen is door bepaalde woordkeuzes en toon.
De voetnoten met medische uitleg geven context en versterken de ziekenhuis­sfeer — soms leggen ze veel uit, wat de emotionele inslag van een scène iets minder direct maakt, maar ze versterken tegelijk juist de authenticiteit van de setting.

Verhaallijn:
Het verhaal krijgt diepte doordat je zowel Tess als Thomas volgt — dat duo-perspectief werkt goed. Tess’ traject van beginnende arts naar iemand die haar plek vindt, met verlies en verantwoordelijkheid omgaat en zichzelf bewijst, is overtuigend. De balans tussen werk, opbloeiende romantiek en persoonlijke uitdagingen leest prettig en houdt je betrokken.

Thomas is rustiger en heeft zijn eigen uitdagingen op het werk en privé, maar door die afstand blijft zijn binnenwereld soms iets minder voelbaar — hij blijft een tikje mysterieus, wat óók kan werken, maar voor mij leverde dat minder directe verbinding op.

Ook hebben alle bijpersonages een duidelijke rol, karakter en zijn ze een echt ondersteunende factor in het verhaal.

Thema’s en boodschap:
Het boek behandelt werkdruk, professionele onzekerheid, vriendschap, liefde en veerkracht. Er zijn ook heftige patiëntenverhalen en sterfgevallen die emotie oproepen; die menselijke kant wordt met warmte en herkenning beschreven.
Daarnaast wordt het ziekenhuisleven mooi neergezet en geeft het een duidelijk beeld van hoe zwaar de baan kan zijn, maar ook hoe belangrijk een fijne groep (collega)vrienden is als steun.

Emotionele impact:
De scènes rond patiënten en nachtdiensten raken vaak wel. Door de mix van humor en medische realiteit komt de emotie op veel momenten binnen — soms wordt die emotie door uitgebreide uitleg iets afgezwakt, maar meestal voel je echt mee.

Sterke punten:
• Het duo-perspectief (Tess én Thomas) geeft het verhaal dynamiek.
• De directe, ‘tegen-jou-praat’-verteltoon — herkenbaar en prettig om te lezen.
• Slimme, humoristische verwijzingen naar series en personen die herkenning oproepen.
• Authentieke ziekenhuisdetails en voetnoten die sfeer toevoegen.
• Geur- en zintuigbeschrijvingen die de setting levend maken.

Conclusie:
Komt dit nog goed? is een warm, herkenbaar en levendig boek met een sterke stem van Tess en een nuttig tegenwicht in Thomas. De kracht van het boek zit in de authentieke ziekenhuisbelevingen, de humor en de menselijkheid in de kleinere momenten.

Ik zou dit boek aanraden aan lezers die in het vak zitten, graag dit soort verhalen lezen of geïnteresseerd zijn in de ziekenhuiswereld.

Leeservaring:
Ik heb vaak gelachen en veel herkenning gevoeld — zeker in de beschrijvingen van werk, nachtdiensten en kleine gezinssituaties. Ik vond de uitleg interessant en het leuk om een boek te lezen dat zich in een ziekenhuis afspeelt. De bijpersonages en de sfeerschetsen (geuren, voetnoten, kleine scènes) blijven hangen.