Een intens en gelaagd vervolg dat de intriges, emoties en duisternis van het eerste deel verdiept, met onverwachte perspectieven, een briljante plottwist en een cliffhanger die alles opnieuw in beweging zet.

Boekrecensie: Very Bad Elite
Auteur: Jane S. Wonda
Serie: Kingston University – Boek 2 (Semester 2)
Beoordeling: 4 sterren

Waarom deze score:
Very Bad Elite bouwt perfect voort op het intense eerste semester. Waar Very Bad Kings de machtsstructuren neerzette, verdiept dit tweede deel ze met meer complexiteit, duisternis en emotionele lading. De psychologische ondertoon en de wisselende perspectieven maken het verhaal nog indringender en zorgen voor een meeslepende leeservaring die zowel strategisch als emotioneel uitputtend is — op de best mogelijke manier.

Let op: dit boek bevat, net als het eerste deel, meerdere triggers. Lees deze zorgvuldig door voor je begint en houd rekening met je mentale welzijn.

Perspectief en tijdsvorm:
Het verhaal wordt grotendeels verteld in de ik-vorm en tegenwoordige tijd, opnieuw vanuit Mable, maar ditmaal ook vanuit meerdere personages: Jaxon, Sylvian en Reece krijgen hun eigen hoofdstukken. Daardoor krijg je een breder inzicht in hun gedachten, beweegredenen en de verborgen spanningen binnen Kingston University. De afwisseling in perspectieven verdiept de intrige en maakt de morele grijsheid van de personages tastbaarder dan ooit.

Structuur:
Zoals in het eerste boek, opent Very Bad Elite met een fragment dat aanvankelijk voelt als een eindscène. Vervolgens spoelt het verhaal terug naar het begin van het tweede semester en werkt het zich opnieuw toe naar datzelfde moment — ditmaal vanuit een ander perspectief. Dit cyclische vertelpatroon versterkt het gevoel van onvermijdelijkheid en strategie dat door het hele boek heenloopt.

Ook in dit deel zijn tussen de hoofdstukken korte berichten van Jaxon opgenomen, vaak gericht aan Mable. Ze vormen stille gedachten, schuldbekentenissen of verlangens, en geven het verhaal een duistere, bijna beklemmende ondertoon. In tegenstelling tot het eerste boek verschijnen deze intermezzo’s na of vóór elk hoofdstuk, waardoor zijn aanwezigheid continu voelbaar blijft — alsof hij voortdurend tussen de regels door ademt.

Schrijfstijl:
Jane S. Wonda blijft trouw aan haar directe, emotioneel geladen schrijfstijl, maar voegt in dit deel meer symboliek en diepte toe. De spanning tussen woorden en stilte, macht en overgave, maakt de leeservaring gelaagder. De visuele vormgeving is opnieuw indrukwekkend: sprayed edges, illustraties bij de hoofdstukken en kunst op de kaftflappen versterken het luxe, duistere karakter van het boek. De bijgevoegde playlist sluit perfect aan op de toon van het verhaal en begeleidt de emotionele opbouw.

Verhaallijn:
Het tweede semester begint enkele dagen na de gebeurtenissen van deel één. Mable probeert haar balans te hervinden binnen een systeem dat haar voortdurend uitdaagt, test en manipuleert. De dynamiek tussen de hoofdpersonages verschuift: allianties vervagen, vertrouwen wordt op de proef gesteld, en de grenzen tussen macht en kwetsbaarheid vervagen.

De nieuwe hoofdstukken vanuit Jaxon, Sylvian en Reece bieden cruciale inzichten in hun persoonlijke motivaties. Waar Jaxon eerder vooral ongrijpbaar was, zie je nu zijn interne strijd. Sylvian en Reece voegen lagen toe aan het web van intriges, waardoor de lezer niet alleen Mable’s perspectief volgt, maar ook de onderliggende structuren begint te begrijpen.

De verhaallijn is doordrenkt met spanning, verleiding en morele keuzes. Net als in een schaakspel neemt iedereen nieuwe posities in — en elke zet lijkt berekend, maar niet zonder consequenties. De plottwist richting het einde is schokkend en volkomen onverwacht; het herdefinieert wat je dacht te weten over de personages én hun spel.

Karakterontwikkeling:
Mable blijft een complex en intrigerend hoofdpersonage. Haar koppigheid, vechtlust en zelfbewustzijn contrasteren sterk met haar naïviteit en emotionele impulsiviteit. Ze is een personage dat leeft tussen kracht en kwetsbaarheid — iemand die leert, faalt en opnieuw opstaat, terwijl ze langzaam de regels van het machtsspel naar haar eigen hand probeert te zetten.

De mannelijke personages ontwikkelen zich eveneens sterk: hun interne conflicten worden zichtbaarder, hun keuzes genuanceerder. Vooral door de afwisseling in perspectieven zie je hun emoties, schuldgevoelens en strategische beweegredenen in een nieuw licht.

Thema’s en boodschap:
De centrale thema’s blijven macht, autonomie, verleiding en strategie, maar ditmaal aangevuld met controleverlies, vergelding en morele dubbelzinnigheid. Jane S. Wonda verkent hoe macht niet alleen wordt uitgeoefend, maar ook gevoeld — hoe verleiding en angst hand in hand kunnen gaan, en hoe elke keuze een prijs heeft. De schaakmetafoor, die het eerste deel al domineerde, wordt hier verder uitgewerkt: iedereen staat op het bord, maar niemand weet meer zeker wie de koning, de loper of de pion is.

Emotionele impact:
Very Bad Elite is rauwer, donkerder en emotioneler dan zijn voorganger. De spanning is voelbaar, de sfeer broeierig en intens. De constante aanwezigheid van Jaxon via zijn berichten, gecombineerd met de bredere perspectieven, maakt het verhaal psychologisch zwaarder — maar ook boeiender. De lezer wordt voortdurend uitgedaagd om mee te denken, te voelen en te analyseren.

Sterke punten:
• Verdieping van personages en perspectieven
• Complexe psychologische laag
• Continu spanningsveld tussen macht en overgave
• Uitzonderlijk sterke plottwist
• Verfijnde balans tussen emotie en strategie
• Visueel indrukwekkende en esthetisch verzorgde uitgave

Conclusie:
Very Bad Elite is een intens, duister en briljant vervolg dat alle verwachtingen overtreft. Waar het eerste semester de basis legde, legt dit tweede deel de fundamenten bloot — en breekt ze tegelijk af. Alles wat je dacht te weten, verschuift. Het schaakspel is opnieuw begonnen, met nieuwe posities, nieuwe regels en nieuwe dreigingen.

De slotcliffhanger is genadeloos scherp en laat je achter met één brandende vraag: wat is de volgende zet?

Ik kijk met grote verwachting uit naar semester drie. Dit verhaal heeft me volledig in zijn greep — en ik ben klaar voor de volgende ronde.

Kanttekening: Het bonus materiaal was niet voor mij, dit heb ik ook niet meegenomen in mijn recensie.

Ik heb dit boek als recensie-exemplaar gelezen, dit is mijn persoonlijke mening.