Hoe kritisch mag je zijn bij het beoordelen van een debuutroman? Hoe kritisch móet je zijn als het gaat om een debuutroman in het misdaadgenre waar zo veel schrijvers in actief zijn en steeds vaker Nederlandse. Corine Hartman debuteert met een – volgens de uitgever – ‘literaire misdaadroman’. Schone kunsten heet het boek en met ruim 380 bladzijden is het geen niemendalletje. Het verhaal is een klassieke whodunit en kent tal van klassieke ingrediënten: een sympathieke – vrouwelijke – inspecteur die een privé-leven heeft waarin ze moet vechten tegen een trauma en een partner heeft die niet écht blij is met haar gevaarlijke baan. Gelukkig is de partner sympathiek dus komt het niet tot grote spanningen. Verder werkt de hoofdrolspeelster, Nelleke de Winter genaamd, samen in een hecht team waarvan de leden kampen met hun eigen menselijke problemen. De collega’s zijn dan ook stuk voor stuk herkenbaar en sympathiek. Dan is er de nukkige hoofdcommissaris die niet erg onder de indruk is van Nelleke en haar de voet dwars zit. En uiteraard is er een moordslachtoffer, een rits aan verdachten en er zijn voldoende zijsprongetjes om het verhaal levendig te houden en enigszins afwisselend. Hartman heeft een vlotte verteltrant al is het niet altijd even duidelijk over wie ze nu precies schrijft. Dat komt omdat mensen soms aangeduid worden met de voornaam en soms weer met de achternaam. Hierdoor moet er teruggebladerd worden om uit te zoeken welke voornaam nu ook al weer hoort bij welke achternaam of andersom. Maar ze is wel zorgvuldig geweest in de beschrijving van de karakters zodat iedereen voldoende diepgang heeft om je als lezer in te kunnen leven en mee te kunnen voelen met de personages. Het verhaal zit prima in elkaar, er zijn geen losse eindjes die gekunsteld aan elkaar moeten worden geknoopt. Integendeel, de plot is overtuigend al is ze niet verrassend of spannend. Want, en dat is misschien het grote manco van dit boek, iedereen is zo verdraaid sympathiek. Zelfs de nukkige hoofdcommissaris heeft trekken die hem aardig maken en zelfs voor de uiteindelijke dader kan sympathie gevonden worden. Tegelijkertijd ligt hier waarschijnlijk ook de kracht van Schone kunsten. Het verhaal speelt zich niet af in de grote stad maar in het keurige, vriendelijke én echt bestaande plattelandsplaatsje Lichtenvoorde, gelegen in de Gelderse Achterhoek. Hartman beschrijft het leven in het dorp trefzeker inclusief de bemoeizieke en roddelgrage buurvrouw die verder hartelijk genoeg is om, ja zeker, sympathiek te zijn.
Met de ondertitel ‘literaire misdaadroman’ heb ik moeite. Het dekt de lading bij lange na niet. Ik heb de indruk dat uitgeverijen te pas en te onpas het woord literair gebruiken om boeken aan te prijzen. Schone kunsten is geen vlak boek, zeker niet. Maar literaire misdaadroman? Daarvoor is wat mij betreft toch wat meer nodig dan het schrijven van een goed verhaal. Want hoe dan ook, Schone kunsten zit goed in elkaar, is verzorgd in uitwerking en in taalgebruik en kent geloofwaardige personages. De verwende en ervaren thrillerlezer zal weliswaar niet ademloos aan het lezen zijn maar voor de komende zomerperiode is het niet te versmaden. Het boek is prima te lezen tijdens een luie, zoele zomerdag. En, eerlijk is eerlijk, omdat het zo lekker leest en goed in elkaar zit, kijk ik best uit naar een nieuwe De Winter case.