Lezersrecensie
Het ontroerende verhaal over liefde en verlies: De Passievrucht
Laatst heb ik het boek De Passievrucht gelezen, geschreven door Karel Glastra van Loon en uitgegeven in 1999. Het boek won datzelfde jaar de Generale Bank Literatuurprijs. Ik heb dit boek gekozen omdat ik de flaptekst erg interessant vond, bovendien begreep ik niet goed wat de titel met het verhaal te maken had, en daar wilde ik graag achter komen.
De Passievrucht gaat over een vader genaamd Armin Minderhout, hij is de hoofdpersoon van het verhaal. Een paar jaar na de dood van zijn vrouw komt hij erachter komt dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is. Dit nieuws vindt hij moeilijk, niet alleen omdat hij nog graag een kind wilde, maar ook omdat hij en zijn overleden vrouw samen een zoon hebben. Deze ontdekking is het belangrijkste wat in het verhaal gebeurt, omdat dit de gebeurtenis is die het verhaal op gang brengt. Armin besluit op onderzoek uit te gaan om te ontdekken wie de echte vader van zijn zoon is. Tijdens deze zoektocht duikt hij in het verleden van zijn vrouw en komt hij erachter dat hij haar eigenlijk nooit goed heeft gekend, zoals hij zelf ook zegt: “misschien had ik haar nooit echt gekend”. Verder duikt hij ook in het verleden van zijn eigen leven en dat van de mensen om zich heen en ontdekt hij dingen die hij liever niet had willen weten.
Het verhaal is goed opgebouwd: er gebeuren in de eerste paar hoofdstukken dingen pas die bij de ontknoping terugkomen, zoals dat Armin mensen uit het verleden van zijn opzoekt om de waarheid te achterhalen. Dat vond ik erg goed, want daardoor merk je dat de schrijver goed heeft nagedacht over wat er allemaal in het boek gaat gebeuren voordat hij het schreef. Tegelijkertijd zorgde dit er soms wel voor dat bepaalde dingen pas laat duidelijk werden, wat verwarrend kon zijn.
De schrijfstijl van Karel Glastra van Loon is en makkelijk te volgen. Hij gebruikt duidelijke en directe taal, alleen vond ik dat er soms net iets te weinig informatie werd gegeven. De vele gesprekken tussen de personages zorgden ervoor dat het verhaal goed te volgen was. Ook weet Karel heel goed emoties en thema’s zoals liefde en verlies te laten zien in het verhaal, zoals dat er in een van de gesprekken wordt gezegd: “Wat wil je nou van me horen, Armin? Dat ik het wist? Dat ik het expres heb gedaan?”. Dit maakt het interessanter en zorgt ervoor dat je gaat nadenken over het leven van de andere personages.
Ik zou dit boek zeker aanraden, omdat ik het een interessant verhaal vond. Normaal verlies ik snel mijn interesse in boeken, maar door de vele plotwendingen kon zelfs ik er uren in blijven lezen. Ik denk dat het boek vooral geschikt is voor volwassenen en jongvolwassenen die het leuk vinden om verhalen te lezen over liefde en verlies. Als je graag leest over de gedachten en gevoelens van personages, is dit echt een boek voor jou, daarom geef ik dit boek 4 van de 5 sterren!
De Passievrucht gaat over een vader genaamd Armin Minderhout, hij is de hoofdpersoon van het verhaal. Een paar jaar na de dood van zijn vrouw komt hij erachter komt dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is. Dit nieuws vindt hij moeilijk, niet alleen omdat hij nog graag een kind wilde, maar ook omdat hij en zijn overleden vrouw samen een zoon hebben. Deze ontdekking is het belangrijkste wat in het verhaal gebeurt, omdat dit de gebeurtenis is die het verhaal op gang brengt. Armin besluit op onderzoek uit te gaan om te ontdekken wie de echte vader van zijn zoon is. Tijdens deze zoektocht duikt hij in het verleden van zijn vrouw en komt hij erachter dat hij haar eigenlijk nooit goed heeft gekend, zoals hij zelf ook zegt: “misschien had ik haar nooit echt gekend”. Verder duikt hij ook in het verleden van zijn eigen leven en dat van de mensen om zich heen en ontdekt hij dingen die hij liever niet had willen weten.
Het verhaal is goed opgebouwd: er gebeuren in de eerste paar hoofdstukken dingen pas die bij de ontknoping terugkomen, zoals dat Armin mensen uit het verleden van zijn opzoekt om de waarheid te achterhalen. Dat vond ik erg goed, want daardoor merk je dat de schrijver goed heeft nagedacht over wat er allemaal in het boek gaat gebeuren voordat hij het schreef. Tegelijkertijd zorgde dit er soms wel voor dat bepaalde dingen pas laat duidelijk werden, wat verwarrend kon zijn.
De schrijfstijl van Karel Glastra van Loon is en makkelijk te volgen. Hij gebruikt duidelijke en directe taal, alleen vond ik dat er soms net iets te weinig informatie werd gegeven. De vele gesprekken tussen de personages zorgden ervoor dat het verhaal goed te volgen was. Ook weet Karel heel goed emoties en thema’s zoals liefde en verlies te laten zien in het verhaal, zoals dat er in een van de gesprekken wordt gezegd: “Wat wil je nou van me horen, Armin? Dat ik het wist? Dat ik het expres heb gedaan?”. Dit maakt het interessanter en zorgt ervoor dat je gaat nadenken over het leven van de andere personages.
Ik zou dit boek zeker aanraden, omdat ik het een interessant verhaal vond. Normaal verlies ik snel mijn interesse in boeken, maar door de vele plotwendingen kon zelfs ik er uren in blijven lezen. Ik denk dat het boek vooral geschikt is voor volwassenen en jongvolwassenen die het leuk vinden om verhalen te lezen over liefde en verlies. Als je graag leest over de gedachten en gevoelens van personages, is dit echt een boek voor jou, daarom geef ik dit boek 4 van de 5 sterren!
1
Reageer op deze recensie
