Ontwapenend en sprankelend

“De waarheid kan soms pijnlijk zijn, maar als ik altijd alleen maar gelukkig zou zijn, dan hoefde ik nooit flink te zijn.”

Ik zie je in de kosmos vertelt het verhaal van de 11-jarige Alex die het thuis niet makkelijk heeft met een merendeels “afwezige” moeder, een overleden vader en een broer die uren ver weg woont. Maar gelukkig vindt hij veel steun bij zijn hond Carl Sagan. Als hij zich inschrijft voor een lanceerwedstrijd om deel te kunnen nemen met zijn zelfgemaakte raket, brengt deze reis hem meer dan hij vooraf voor mogelijk had gehouden…

Het verhaal is opgedeeld in 52 hoofdstukjes: opnamen die Alex maakt op zijn iPod en waarin hij rechtstreeks zijn belevenissen aan (mogelijke) buitenaardse wezens vertelt. Een structuur die erg goed werkt, omdat je als lezer eigenlijk ook een beetje het gevoel krijgt dat hij zijn verhaal aan jou vertelt. En dat alles geschreven in de spreektaal van een 11-jarige die dus overwegend als één grote gedachtestroom aan de lezer wordt gepresenteerd, maar waar je al snel aan gewend raakt.

Alex’ belevenissen, gezonde nieuwsgierigheid en beredeneringen zijn vaak vermakelijk om te lezen en soms ook erg ontroerend. Hoe verder het verhaal vordert hoe meer je hem omarmt (en letterlijk wil omarmen). Helemaal gezien de gebeurtenissen die nog gaan volgen…
Zo vindt hij - mede door een groot verlies en door levensveranderende ontmoetingen - gaandeweg antwoorden op zijn (levens)vragen, maar komt uiteindelijk tot de de ontdekking dat voor sommige helemaal geen zoektocht nodig was en dat dat ene antwoord al de hele tijd veel dichterbij lag dan hij zelf had verwacht. Dit heeft de schrijver erg knap weten te verwoorden.

Het is een boek dat nog redelijk luchtig begint, maar tegen het einde steeds meer diepere lagen blootlegt. Daardoor zet het je in zekere mate ook zelf aan het denken over de essentie van het leven. Dit laatste klinkt misschien wat zwaar, maar dat is dit boek allerminst. Het is uitermate vlot geschreven en gezien de verteller van het verhaal zou dit boek zelfs door jonge lezers gelezen kunnen worden. Persoonlijk denk ik echter dat het meer geschikt is voor de wat oudere lezers. Zij zullen de achterliggende thema’s iets beter en sneller doorzien. Behalve een verhaal over waarheid, moed en liefde, is het er ook één over hoop en nooit opgeven ondanks alle tegenslagen die je tegenkomt: “Er is altijd een kans.”
Een ontwapenend en sprankelend mooi boek!