Onsamenhangend en matig boeiend

Het is 1970, hoogdagen voor de hippies. Hoogdagen ook voor Londen en Amsterdam, de twee places to be voor deze groep mensen. Paulo Coelho (1947) is dan een jonge twintiger en besluit naar Amsterdam te reizen. Hij heeft enige moeilijke jaren achter zich omwille van het militaire regime in Brazilië dat hem korte tijd achter de tralies stopte. Nog steeds is hij bang van politie, zelfs in de meest vrije, Westerse landen. Hij wil schrijver worden, maar om de diepere betekenis van het leven te vinden, wil hij ook reizen. Hij doet verschillende Zuid-Amerikaanse landen aan om uiteindelijk in Amsterdam te belanden. Eenmaal daar ontmoet hij Karla en samen vinden ze het wel wat om met de befaamde Magic Bus naar Kathmandu te reizen.

Hippie is Coelho’s meest autobiografische boek tot nu toe. Alhoewel hij in de derde persoon schrijft, is hij zelf wel de hoofdpersoon en is wat in het boek staat waargebeurd. Op twee na zijn alle namen van personen aangepast maar verder claimt de schrijver dat alles authentiek is. De Magic Bus blijkt er minder magisch uit te zien dan haar naam klinkt en in plaats van een busreis vol love en peace is ze voor de deelnemers vooral oersaai, met weinig mogelijkheden om even halt te houden en te ontspannen. Niettemin bezorgt de reis Coelho enkele unieke ervaringen, leert hij sommigen van de mensen beter kennen, en vindt hij antwoorden op sommige van de levensvragen die hij zich stelt. Vooral de gedwongen tussenstop in Istanboel die uiteindelijk een week duurt, blijkt bepalend te zijn voor hem.

Coelho gaat niet zo heel diep in op de hippiecultuur. In die zin is het boek een gemiste kans. De schrijver zegt wel terloops dat er nogal wat misvattingen bestonden over de hippies maar doet vervolgens geen moeite om daar iets van recht te zetten. Het tegendeel is waar. De opvatting dat hippies hun dagen alleen maar vulden met drugs en seks, wordt precies versterkt door wat Coelho schrijft. Hij stopt vrij veel details in de inleiding van het boek. Dat deel beslaat het eerste kwart en beschrijft zijn reis door Zuid-Amerika die voorafgaat aan zijn trip naar Amsterdam. Dit deel is nog erg boeiend. In het hoofdgedeelte, dat de andere driekwart van het boek beslaat, blijkt Coelho er moeite mee te hebben zijn gedachten te ordenen. Hij gaat steeds onsamenhangender schrijven, alsof er hele gedeelten uit zijn geheugen zijn verdwenen. Wie erbij was toen, kan de leemten vast zelf aanvullen met eigen ervaringen, maar dat leespubliek is beperkt en krimpend. Voor wie er niet bij was, glijden de woorden bij momenten als drijfzand weg voor men ze vat.

Coelho schrijft niet alleen over zichzelf, maar onderbreekt zichzelf ook meermaals om over andere busreizigers te vertellen. Die interrupties brengen weinig bij want ze maken geen deel uit van Coelho’s eigen verhaal, en nadat deze verhalen verteld zijn, wordt er verder niets meer mee gedaan. Coelho laat op die manier overbodig veel personages opdraven die al even snel weer uit het verhaal verdwijnen. Wat hij over zichzelf loslaat, is uiteindelijk niet meer dan aanvullende informatie voor fans die al heel wat over hun favoriete schrijver weten en nog meer willen weten, maar dat de doorsnee lezer weinig zegt. Inhoud en schrijfstijl doen erg vluchtig en vloeiend aan, alsof men de wereld ervaart in benevelde toestand. Dat past in ieder geval wel bij het lsd-gebruik dat vaak met hippies in verband wordt gebracht en waaraan Coelho een aantal hoofdstukken wijdt.

Hippie draagt weinig substantieels bij aan het oeuvre van de schrijver. Wie Coelho nog moet ontdekken, doet dat beter met een van ‘s schrijvers oudere werken. Hij won er diverse prijzen mee, iets dat we met Hippie niet zien gebeuren. Zoals meerdere van Coelho’s boeken is ook dit werk vertaald door Piet Janssen.