Een tsunami aan terminologie doet het verhaal de das om

In The Lighthouse of Kuiper volgen we luitenant Ambera “Tharsis” Chen en sergeant Caleb Olin. De aarde is onbewoonbaar en de mens woont nu verspreid over het zonnestelsel. Tharsis is opgegroeid op Mars en aan het begin van het boek bevindt zij zich op een basis op enige afstand van haar thuisplaneet, waar zij haar militaire dienstplicht vervult. Wanneer een van haar vrienden haar min of meer in de val lokt en met nog enkele anderen meeneemt op een illegaal uitje dimensie-springen, blijkt dat een opmaat naar meer. De nieuwe vriendengroep maakt nog meerdere sprongen, tot Tharsis ontdekt dat de anderen bijbedoelingen hebben. Dat is het begin van een avontuur dat haar doorheen heel het zonnestelsel brengt.

Hoewel E.M. Rensing ondertussen met haar man en dochters – waaronder een baby van enkele maanden – in Texas woont en als jonge dertiger het schrijverschap ambieert, heeft ze er al een hele carrière als Cyber Operations Officer opzitten bij de Amerikaanse luchtmacht. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat haar eerste sciencefictionboek zich afspeelt in militaire kringen, met een luitenant en een sergeant in de hoofdrollen. Haar debuut is het eerste deel van The Heliosphere-trilogie, verschenen in november 2022, en het is de bedoeling dat de aansluitende delen er vlug zullen komen. Op 1 mei 2023 is deel twee zelfs al verschenen en het derde deel staat ook nog voor dit jaar op de planning.

De achtergrond van de auteur en de boekbeschrijving maken samen duidelijk dat dit militaire sciencefiction is. Het militaire zit ‘em vooral in het feit dat Tharsis, het voornaamste hoofdpersonage, militair is en in de aanwezige commandostructuren, en niet zozeer in tactische (ruimte)gevechten. Voor wie graag een populaire, gevestigde serie meekrijgt waarmee dit boek vergeleken kan worden, is The Expanse misschien wel een goede keuze. In beide gevallen draait de gehele plot om een paar personages die in hun eentje een zonnestelsel omspannend probleem aanpakken en ondertussen ook nog wat persoonlijke demonen te bevechten hebben. The Lighthouse of Kuiper is geen Expanse uiteraard, maar het geeft een idee van waar in het brede spectrum van sciencefiction dit verhaal ergens te situeren is.

Rensing heeft enorm veel nieuwe dingen bedacht en die worden aan hoog tempo op de lezer afgevuurd. De nieuwe terminologie is niet bij te houden. Een verklarende woordenlijst is er niet dus wanneer je vergeten bent wat iets betekende – en dat gebeurt onvermijdelijk en sneller dan je denkt – dan is er niets om op terug te vallen. Bovendien worden de nieuwe begrippen maar mondjesmaat en met de nodige vaagheid uitgelegd. Je moet veel ervan raden door hoe de auteur ze gebruikt, waardoor je nooit echt een diep inzicht krijgt in alles. Het is voortdurend een kwestie van kleine fragmentjes met informatie bij elkaar te puzzelen. Het is daarom lastig om in het verhaal te komen, en je loopt vaak verloren. Het boek bestaat uit drie delen, en na het eerste deel, dat is ongeveer na een derde van het boek, realiseerde ik me dat ik nog altijd een groot deel van de tijd zat te hengelen naar wat het allemaal te betekenen had en wat ik eigenlijk aan het lezen was, en dat ik daarom niet van het boek kon genieten. Het is me ook daarna helaas nooit gelukt echt grip op het verhaal te krijgen. Van sommige dingen begreep ik na enige tijd ongeveer hoe ze in elkaar zaten, andere heb ik nooit kunnen doorgronden.

Een ander struikelblok is het taalgebruik. Rensing heeft over het algemeen een aangename schrijfstijl die zich vlot laat lezen, maar het overdadige gebruik van fuck(ing) en scat (de variant van shit in dit boek) is werkelijk hemeltergend. Je vindt haast geen pagina waarop niet minstens een van beide woorden gebruikt is. Scheldwoorden en sterk taalgebruik hebben een boek nog nooit beter gemaakt, integendeel. Ik heb me er mateloos aan gestoord.

Op basis van de boekbeschrijving was ik ervan overtuigd dat dit boek helemaal in mijn straatje paste. De ideeën die Rensing heeft, zijn ook echt origineel en interessant, maar de keuzes over hoe een en ander te construeren, zoals hierboven uitgelegd, zorgden dat ik nooit in het verhaal kwam en altijd het gevoel bleef houden dat ik achter de feiten aanliep. De klik is nooit gekomen.