Moeilijk genieten

Ik zou echt willen dat ik hier meer van kon genieten, maar een aantal dingen maakten mij dat erg moeilijk. Ik vind het als lezer niet leuk om de identiteit van de moordenaar al vroeg in het verhaal te kennen, ik wil mee kunnen raden. Helaas kon dat hier niet, de dader werd vroeg onthuld en had zijn eigen POV-hoofdstukken.
Er waren ook veel personages uit (kennelijk) de vorige boeken, die steeds weer verschenen. Dat is prima als je de hele serie hebt gelezen, maar dat heb ik niet en er werd verhoudingsgewijs veel paginatijd aan deze figuren besteed.
De spanning tussen Clay's vrouw Stevie en Taylor (de jarenlang verdwenen dochter van Clay) is erg gekunsteld en komt onecht over. Stevie's excuus is weliswaar dat ze haar man beschermt en dacht dat Taylor hem opzettelijk pijn deed, maar de omstandigheden (die ook al meteen werden uitgelegd) waren op geen enkele manier Taylor's fout, dus het gedrag van Stevie was totaal niet nodig en dat trekt een zware wissel op het hele plot. Op deze manier heb je een hekel aan Stevie, terwijl er op een meer intelligente manier spanning kon worden opgebouwd.

De romance tussen Taylor en Ford voelde heel puberachtig, iets dat mij wel vaker opvalt in de boeken van Rose. Altijd de 'perfect guy/girl', erotische scènes die woest zijn bedoeld, maar die blijven steken in clichés. Wat dat betreft werkt de - veelbejubelde - combi tussen thriller en erotiek hoegenaamd niet.

Maar waar ik in andere boeken van Rose ook nog spanning voel, opgebouwd door een schrijfster die daar een welhaast buitenaardse feeling voor heeft, mis ik dat element nu helemaal. Zou ze er zelf moe aan zijn? Leeggemolken door een hebzuchtige uitgever? Misschien. Het zou zomaar een opstap naar iets nieuws kunnen zijn, en dat hoop ik zelfs. Want Rose heeft zeker een groot talent om een spannend boek te schrijven, eender in welk subgenre.