Noorderlicht kruipt onder de huid.

Soms is een thriller bloederig, vol achtervolgingen en schokkende beschrijvingen, andere keren is de spanning juist onderhuids te vinden. Persoonlijk vind ik dat een thriller niet louter uit moord, doodslag, bloed, en gruwelen hoeft te bestaan. Een auteur kan zich onderscheiden door het verhaal eens op een heel andere, originele wijze te brengen en dan op zo'n manier dat je door wil lezen. Dat had ik met Noorderlicht, ik wilde dolgraag weten wie het slachtoffer zou zijn en wat er nu precies allemaal achter het idee schuilt om iemand te vermoorden. Het hele verhaal door bleef ik na- en meedenken, genoot ik van de (ijskoude) omgeving die tot leven komt, voelde ik respect voor de wijze waarop de emoties werden weergegeven. Ik mocht meevaren en werd er zeker niet zeeziek van. Ik hou van meepuzzelen en heb dat gedaan, tot het verrassende eind aan toe, waar ik nog even een gedeelte drie keer las, met een brok in mijn keel.
Chapeau, Mariska!