Boek vol gevoelens

Vergeet de meisjes is een boek vol gevoelens: vooroordelen, liefde, dwang, gelatenheid en angst binnen relaties.
Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van Fields. Fields is een Amerikaanse journalist. Hij krijgt de opdracht om een interview te houden met Iris Kouwenhoven, de schrijfster van het succesvolle boek Antidote.
Eerder heeft Fields Iris ontmoet bij de presentatie van het boek en zij stond hem tegen door de houding die zij op dat moment had. Al die jaren heeft hij daarom ook geweigerd om dit boek te lezen. Hij vertrekt daarom met grote tegenzin naar Voorhorst in Nederland om het interview te doen.
Iris heeft na antidote meerdere, overigens niet succesvolle, boeken (allemaal uitdiepingen van personen uit Antidote) gepubliceerd, echter zij schrijft de laatste jaren niet meer.
Het lukt hem in eerste instantie niet om Iris zelf te spreken. Dit moet via Kay Idle, de vrouw die Iris verzorgt. Kay staat echter niet open voor een ontmoeting.
Min of meer per toeval komt hij echter in het huis van Iris en Kay terecht. Fields verstopt zich in een kast en is dan toeschouwer van de relatie die Iris en Kay hebben. Dit blijkt een zeer bijzondere en innige relatie te zijn. Tijdens deze periode wordt de relatie uitgediept. Belangrijk voor Kay blijken de verhalen te zijn die Iris initieel vertelt en die zij samen richting geven. De verhaallijnen (mooie geschreven overigens) zijn vaak gericht op man/vrouw verhoudingen en de kracht van vrouwen daarin. Dit is voor Kay een belangrijk gegeven. Iris is fysiek sterk afhankelijk van Kay.
Fields vindt in de kast ook het dagboek waar Kay in schrijft en krijgt daarmee een kijkje in de denkwijze van Kay. Misterieus zijn de cijfers opgeschreven in het dagboek.
Vanaf hier krijgt Fields op verschillende manieren steeds meer inzicht in het karakter van Iris en Kay en in hun relatie. Het verhaal neemt een andere wending en werkt toe naar het punt waarin Fields zijn mening over Iris bijstelt en zich genoodzaakt zit in te grijpen in deze relatie
Ik vond het een prettig boek om te lezen. Alma Mathijsen heeft een heel toegangkelijke schrijfstijl. De tijdslijnen (terugspringen) en de verschillende invalshoeken (vanuit Fields, vanuit Kay, in één van de verhalen van Iris) maken dat het boek leeft en blijft boeien. Wat minder goed vond ik het nogal abrupte einde van het boek. Als hier wat meer opbouw en wellicht ook weer een wending in had gezet was dit een perfect boek geweest.