Een duistere dans tussen jager en prooi.

Met Absint levert Dominique De Bruyne opnieuw een zenuwslopend en meeslepend hoofdstuk af in de reeks rond FBI-agente Mijanou Naughton. Waar het eerste deel vooral de fundamenten legde van Mijanou’s complexe karakter, duikt Absint dieper in de duisternis, zowel die van de seriemoordenaar als die van Mijanou zelf.

Het verhaal opent met een kille spanning: een onbekende moordenaar, even charismatisch als krankzinnig, laat een spoor van angst achter tussen Nevada en Massachusetts. De Bruyne schrijft met filmische precisie; haar scènes zijn scherp, haar tempo onverbiddelijk. Je voelt de hitte van de woestijn, het klamme duister van verlaten motels, en het voortdurende gevaar dat net buiten het blikveld schuilt.

Wat Absint onderscheidt, is de morele spanning. De lijn tussen jager en prooi vervaagt wanneer Mijanou steeds dieper verstrikt raakt in het web van haar tegenstander. Er zit een psychologische intensiteit in de manier waarop De Bruyne de interactie tussen hen beschrijft, haast alsof ze elkaars spiegelbeeld zijn, twee zielen op de rand van vernietiging.

De dialogen zijn scherp, de actie brutaal en de emoties rauw. Toch weet De Bruyne ook ruimte te laten voor introspectie, zonder dat het tempo inzakt. Haar taal is trefzeker, soms poëtisch, maar nooit pretentieus.

Het einde, zonder te veel te verklappen, laat je achter met een mengeling van ontzag en onrust. Je voelt dat het voorlaatste deel de stilte voor de storm is, en dat de finale nog duisterder zal worden.

Absint is een broeierige cocktail van spanning, psychologie en emotionele diepte. Dominique De Bruyne bevestigt hiermee haar talent als thrillerschrijfster van formaat. Fans van intens psychologisch drama zullen smullen van deze duistere, meeslepende trip.