Een boek dat je niet alleen leest, maar mee naar binnen ademt.

Ademnood is zo’n boek dat je stil krijgt nog voor je het omslaat. Stana Van Ginkel slaagt erin om een onzichtbare ziekte een stem, een gezicht en vooral een voelbare aanwezigheid te geven. COPD wordt in deze bundel niet beschreven als een medisch probleem, maar als een langzaam verschuivend levenslandschap waarin kamers steeds kleiner worden, trappen steiler lijken en zelfs woorden gewicht krijgen.

Wat dit boek bijzonder maakt, is de combinatie van rauwe getuigenissen en heldere kennis. De verhalen van patiënten zijn confronterend in hun eerlijkheid: hoe kies je elke ochtend waar je je beperkte portie energie aan gaat besteden? Hoe ga je om met het schuldgevoel dat soms diep ademt, terwijl jij dat niet meer kunt? De mantelzorgers, verzorgenden en familieleden die aan het woord komen, brengen een even grote emotionele lading. Ze beschrijven een leven dat voortdurend balanceert tussen nabijheid en machteloosheid, tussen liefde en uitputting.

Van Ginkel schrijft zonder dramatiek, maar met een enorme respectvolle directheid. Daardoor leest Ademnood nergens zwaar om het zwaar zijn. Het is pijnlijk en troostrijk tegelijk: pijnlijk omdat het de werkelijkheid niet verbloemt; troostrijk omdat het eindelijk woorden geeft aan ervaringen die vaak onuitgesproken blijven. Ook de praktische hoofdstukken over voeding, zuurstof en adembegeleiding zijn verhelderend, zonder belerend te zijn. Ze vormen een soort gereedschapskist voor iedereen die met COPD leeft of zorgt, en geven het boek een waarde die verder reikt dan alleen herkenning.

Ademnood is meer dan een verzameling verhalen. Het is een portret van vastberadenheid, van verlies in slow motion, en van de kracht die nodig is om elke dag opnieuw adem te vinden. Een kostbaar, eerlijk en noodzakelijk boek, een ademteug die je bijblijft