Tussen verzet en herkenning.

Niet mijn moeder is geen comfortabel boek – en dat is precies de kracht ervan. Diane Van den Heuvel schrijft met een rauw soort eerlijkheid dat niet wil troosten, maar wil wakker schudden. Wat begint als verzet tegen het moederbeeld groeit uit tot een confronterende zoektocht naar identiteit, erfenis en het stille geweld van ongeleefde levens.

Van den Heuvels grootste prestatie is misschien wel dat ze de lezer steeds opnieuw uit balans brengt. Je denkt een verhaal te lezen over afstand, maar het wordt een verhaal over herkenning. Je denkt te oordelen, maar betrapt jezelf op medeplichtigheid. Haar stijl beweegt tussen zachtheid en scherpte: soms bijna fluisterend, dan weer met zinnen die snijden als glas.

Het boek stelt geen gemakkelijke vragen. Wie zijn we zonder verzet? Hoeveel van onze keuzes zijn werkelijk van ons? En misschien de pijnlijkste: wat geven we door, zelfs als we zweren het anders te doen? De passages over het moederschap – het hare en dat van haar moeder – voelen tegelijk intiem en universeel. Ze laat zien hoe dicht liefde en onbegrip, nabijheid en vervreemding naast elkaar kunnen bestaan.

Wat Niet mijn moeder zo sterk maakt, is dat het geen eenduidige antwoorden biedt. Het blijft schuren. Het blijft nazinderen. Het laat je achter met een ongemakkelijke maar waardevolle vraag: vecht ik echt voor mezelf, of tegen iets wat ik nooit helemaal begrepen heb?
Dit is geen boek dat je “leest” en weer weglegt. Het kruipt onder je huid – en blijft daar.