Lezersrecensie
Een aangrijpende zoektocht naar het oorlogsverleden van een vader.
In Papa, heb je ooit? weeft Michael Sels met vaste hand een dubbel portret: dat van een man die alles verloor in de verschrikking van de oorlog, en dat van zijn dochters die jaren later op zoek gaan naar de waarheid achter zijn stilzwijgen. Het resultaat is een diep ontroerende, gelaagde roman waarin verleden en heden zich verweven tot een krachtig familieverhaal.
François De Bondt is een personage dat bijblijft: rauw, gekweld, maar bovenal menselijk. Zijn beslissing om zich aan te sluiten bij het Belgische leger in 1939 komt voort uit wanhoop, uit rouw, en uit een wrok die hem voortdrijft door de verschrikkingen van de oorlog. Sels schrijft zijn verhaal met een sobere intensiteit, zonder effectbejag, wat de tragiek des te sterker maakt.
Negentien jaar later brengen Elisabeth en Louise-Marie lichtheid en nieuwsgierigheid in het verhaal. Hun bezoek aan Expo ’58 – symbool van optimisme en vooruitgang – contrasteert met de duistere schaduwen die hun vader achtervolgen. De vragen die ze stellen, en de geheimen die ze stukje bij beetje ontrafelen, geven het boek een spannende, bijna thrillerachtige laag, zonder ooit de emotionele kern uit het oog te verliezen.
Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de persoonlijke inzet van de auteur. Je voelt dat dit verhaal gegroeid is uit echte gesprekken, uit reizen, uit oude foto’s. Papa, heb je ooit? is fictie, maar ademt waarheid. Het is een eerbetoon aan een generatie vaders die zwegen – en aan de kinderen die, decennia later, eindelijk durven vragen te stellen.
Een beklijvend verhaal over verlies, stilte, en de zoektocht naar identiteit. Een boek dat je raakt – en bijblijft.
François De Bondt is een personage dat bijblijft: rauw, gekweld, maar bovenal menselijk. Zijn beslissing om zich aan te sluiten bij het Belgische leger in 1939 komt voort uit wanhoop, uit rouw, en uit een wrok die hem voortdrijft door de verschrikkingen van de oorlog. Sels schrijft zijn verhaal met een sobere intensiteit, zonder effectbejag, wat de tragiek des te sterker maakt.
Negentien jaar later brengen Elisabeth en Louise-Marie lichtheid en nieuwsgierigheid in het verhaal. Hun bezoek aan Expo ’58 – symbool van optimisme en vooruitgang – contrasteert met de duistere schaduwen die hun vader achtervolgen. De vragen die ze stellen, en de geheimen die ze stukje bij beetje ontrafelen, geven het boek een spannende, bijna thrillerachtige laag, zonder ooit de emotionele kern uit het oog te verliezen.
Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de persoonlijke inzet van de auteur. Je voelt dat dit verhaal gegroeid is uit echte gesprekken, uit reizen, uit oude foto’s. Papa, heb je ooit? is fictie, maar ademt waarheid. Het is een eerbetoon aan een generatie vaders die zwegen – en aan de kinderen die, decennia later, eindelijk durven vragen te stellen.
Een beklijvend verhaal over verlies, stilte, en de zoektocht naar identiteit. Een boek dat je raakt – en bijblijft.
1
Reageer op deze recensie