Het geheugenspel, dat Jane Crane moest kraken

“Ik doe mijn ogen dicht. Het zit daar allemaal, in mijn hersenpan. De nevel die de contouren van het grasveld volgt. De kou die plotseling in mijn neusvleugels bijt. Ik doe mijn best om me te herinneren wat er nog meer gebeurde, die dag dat we het lijk vonden – haar lijk”
Dit is de eerste regel uit het boek ‘het geheugenspel’ geschreven door Nicci French. Nicci French is een pseudoniem voor Nicci Gerrard en Sean French. Dit schrijverskoppel staat bekend voor hun psychologische trillers. Het geheugenspel was hun eerste boek in 1997 en een start voor een talrijke collectie trillers. De oorspronkelijke titel is ‘the memory game’ en werd uitgegeven door de oorspronkelijke uitgeverij Heinemann te Londen.
Jane Crane is een architecte uit Londen. Zo ontwierp ze een nieuw huis bij de Stead. Dit is het buitenverblijf van de familie Martello. Haar familie is altijd al hecht geweest met deze. Zo hecht dat hun families als één werden beschouwd. Ze trouwde zelfs met Claud Martello maar wil nu scheiden. Desondanks de scheiding wilt de familie dat ze af en toe langs komt en het nieuwe huis ontwerpt. Eenmaal de opbouw plaatsvind, treffen ze bij het graven de overblijfselen aan van een mens. Deze botten behoren toe aan Natalie Martello. Ze was niet alleen de dochter van Alan en Martha maar ook de beste jeugdvriendin van Jane. Ze was reeds vijfentwintig jaar vermist.
In de gouden zomer van 1969 werd ze voor het laatst gezien op het huwelijksfeest voor haar ouders. De familie Martello hield ervan om alles grotesk aan te pakken. De meesten van hen waren bekend en Alan werd aanbeden door jonge vrouwen. De familie maakt zo veel mee dat Paul, de broer van Jane, er zelfs een reportage over wilde maken. Ze maakten er een groot feest van met enorm veel gasten. Door dit aantal was het moeilijk de dader uit deze grote menigte te plukken. De politie deed zijn best en praatte met elke genodigde die vijfentwintig jaar geleden op het feest aanwezig was. Er werden vele specialisten ingeschakeld op de oude zaak. De rechercheur dacht vroeger steeds dat Natalie gewoon was weggelopen maar ze was gruwelijk vermoord. Ze vonden dat haar tongbeen gebroken was. Dit wees erop dat ze waarschijnlijk gewurgd zou zijn geweest. Ook vonden ze kleine botten tussen de hare. Ze was zwanger. Dit bracht hen meteen bij haar oude vriendje, Luke. Hij beweerde dat hij onschuldig was maar niemand wou hem geloven, behalve Jane. Hij zei dat Natalie nooit deze stap wou nemen in hun relatie. Na enkele DNA-testen, die moeilijk waren uit te voeren door het vervuild DNA, kwamen ze er achter dat Luke niet de vader was. Iemand anders moest dus de vader zijn maar ze had nooit een ander vriendje gehad. Elke man vond haar wel erg aantrekkelijk door haar natuurlijke schoonheid desondanks dat ze soms erg bot kon zijn.
Door de scheiding met haar man en de vondsten van Natalies lijk, gaat Jane op therapie bij Alex Dermot-Brown. Ze kreeg het nummer van deze man op het afscheidsfeest van Natalie dat georganiseerd werd door de familie. De man liet haar terug gaan naar de plek waar Natalie vermoord was. Hij bracht haar terug naar de top van Cree’s top. Dit was een heuvel in de grote tuin van het buitenverblijf, vlak bij een riviertje waar Natalie voor het laatst gezien werd. Hij liet haar graven in haar eigen geheugen en stelde daarna een diagnose. Ze vertrouwde hem in een wereld waar ze weinig mensen kan vertrouwen. Hij was tegen haar detectivegedrag, maar Jane kon het niet laten. Ze ging dieper op de zaak in en kwam zo op enkele aanwijzingen. Alan, de vader van Natalie, had een dagboek waar ze veel uit kon afleiden. Zo vond ze de dader van Natalies’ moord. De dader was dichter bij dan ze had gedacht.

Ik vond het boek erg goed geschreven. Door het vertellende-ik perspectief werd je mee opgenomen in het verhaal en beleefde je precies alles zelf. Door de nadruk te leggen op kleine details van zaken kon je de ruimte waar het verhaal zich afspeelde perfect inbeelden. Nicci French maakte er een kunst van om simpele handelingen uit te drukken wat alles behalve makkelijk is. Zo konden ze hele pagina’s vullen met enkel het beeld van een kopje warme koffie.
De verwoording gebeurde heel precies. Ze hanteerden een rijke vocabulaire die makkelijk te vatten is voor de gemiddelde lezer. Door het gebruik van synoniemen bleef het lezen aangenaam. Het is vooral de schrijfwijze die je aanspoort verder te lezen aangezien het boek niet altijd even spannend is.
Het boek is niet echt spannend. Ik vind dat dit net in het voordeel van deze triller speelt. Je leert elk personage zeer grondig kennen en komt af en toe meer te weten. Dit zorgt ervoor dat je zelf al een oordeel kan maken over de moord. Je leert ook het achtergrondverhaal van de personages kennen waardoor je echt inzicht in het verhaal krijgt. Het is een psychologische triller die je aan het denken zet. Het aspect van een triller komt dan weer naar boven bij het begrip moord. De plottwist speelt hier zeker op in. Doordat je de personages zo goed hebt leren kennen begrijp je hun handelingen naarmate het einde toe ook beter. Alles valt samen op het einde en je zult merken dat de dader al lang zijn identiteit onthuld had. De hints liggen in de details die je door het lezen door opmerkt. het boek is dus niet aangrijpend maar ook zeker niet slaapwekkend.
De personages zijn realistisch uitgewerkt. Jane, het hoofdpersonage, is geen persoon die alles aankan. In vele boeken worden de hoofdpersonages overdreven en geïdealiseerd. Dit is hier niet het geval. Jane is een wrak en zoekt zelfs hulp door middel van therapie. Ze weent, ze lacht, ze toont emotie. Deze emotie vindt je overal terug in het boek. Andere nevenpersonages gaan verloren in haar glorie. Ze worden even veel uitgewerkt. Elk personage heeft een uitgebreide beschrijving en komt enkele hoofdstukken later terug aan bod. Jane is een medepersonage en niet ‘het’ personage. Ik vind dit een positief punt want dat heb je in het echte leven ook. Je bent niet de enige persoon op de aarde maar deelt ze met vele anderen.
De personages zijn erg karakteristiek. Sommige personages zijn gebaseerd op vooroordelen. Zo staat de beroemde schrijver, Alan, bekent voor zijn affaires. De therapeut, Alex, is de kalmste persoon die Jane kent en op wie ze vertrouwt. Het zijn typische karaktertrekken waar men van uitgaat bij een job, die naar bovenkomen in dit boek. Dit geeft me een gemengd gevoel. Ik vind het grappig en vertrouwd. Zo merk je ook duidelijk hun doel in het verhaal. Aan de andere kant vind ik het niet grensverleggend. Het zou grappig geweest zijn als de therapeut even onstabiel was als zij. Dit is slechts een aanvulling en geen verbetering. Het stoorde me niet dat ze op deze wijze hun rol vervulde in het verhaal.
Nicci French gaf een duidelijke boodschap weer in het boek. Ze duiden erop dat een sterke familieband belangrijk is. Een samenhangende familie kan alles aan. Ook verwijzen ze naar de realiteit. Je moet kritisch staan tegenover anderen en niet alles geloven wat ze je zeggen. Ze willen duidelijk maken dat niet iedereen in deze maatschappij je zal behandelen zoals jij hun behandelt.
Ter conclusie stel ik vast dat ik dit een geslaagd werk vind. Het las vlot en plezierig. Het einde was erg onverwacht wat het volharden in het lezen loonde.