Een trage start en ook voorspelbaar...

Na een trage start en 100 pagina’s verder begon het verhaal voor mij wat interessanter te worden. Doordat ik alle boeken heb gelezen van deze schrijfster, had ik wel de hoop dat er meer spanning zou komen. Op het moment dat er een dode in huis gevonden wordt kwam er meer vaart in het verhaal. Het was voor mij even een kwestie van doorbijten!

Het verhaal verteld over een (tenminste zo lijkt het in de eerste instantie) heel doorsnee gezin: een vader, moeder en twee zonen Ted en Jochem. Jochem ligt in een scheiding met Pattie en samen hebben zij een dochtertje Kiki. Pattie doet er alles aan om Kiki bij haar vader weg te houden. Vader Jochem schrijft Kiki brieven, zodat zij als volwassene zijn gevoelens kent en weet wie hij is..
Zo nu en dan twijfelt hij of hij die brieven ooit zal versturen of toch maar verscheuren.

Als je wat verder in het verhaal komt dan blijkt dat er veel aan de hand is met die familie. Het cursieve geschreven gedeelte is van een onbekend persoon, maar al gauw wordt het voor je gevoel duidelijk wie die persoon is. Er zit niet veel spanning in het verhaal en kabbelt een beetje door tot de ontknoping komt.

De schrijfwijze is vlot zoals we gewent zijn van Loes den Hollander met korte hoofdstukken, wat heel prettig leest. Toch vond ik dit zeker niet haar beste boek!