“Ze houdt van koken, daarom trouwt ze niet”

Elke misdaad heeft twee kanten. Net als het glas halfvol of halfleeg is. Dat maakt van deze Castamar serie een fijnzinnig verhaal. Alle valsheid in deze roman is het gevolg van fouten en misverstanden in het verleden. Sommigen komen tot bezinning, sommigen houden vast aan hun fout. Aan de keuken kan je aflezen wat voor soort kok daar staat, dat beseft de nieuwe la Cocinera de Castamar.

Het boeiende verhaal speelt zich af in de jaren 1720 in de buurt van Madrid onder koning Filips V. De historische roman verschilt met de tv serie, omdat het duidelijk uit de koker van twee verschillende schrijvers met een tegenovergestelde visie komt. Mijn voorkeur gaat uit naar het verhaal van Múñez, omdat het juist ook over principes van gelijkwaardigheid en vriendelijkheid gaat. Múñez laat de hertog Diego de Castamar taboe doorbrekend handelen als een van de eersten van zijn stand. Diego ziet zich daarom vaak geconfronteerd met emotioneel pijnlijke dilemma’s.

“Diego had zo veel van zijn vader geleerd. Waar de rest van de slaven als het inferieure ras beschouwde, zag hij hen als mensen van vlees en bloed met gevoelens en emoties. Hij was opgegroeid zonder de vooroordelen die zo wijdverbreid waren in de maatschappij. (…) Het probleem was dat zijn ratio werd overstemd door teleurstelling en woede.”

De huiskapelaan is eveneens een geestelijke vrijdenker. Zijn geloof legt hij uit aan de kleurling Gabriel de Castamar, Diego’s broer.
“De kapelaan don Antonio Aldecoa was strenggelovig en er heilig van overtuigd dat iedereen een kind van God was en dat de Heer hen allen even lief had. Gabriel herinnerde zich nog goed dat hij hem op een dag, hij zal een jaar of tien zijn geweest, had gevraagd waarom hij een andere huidskleur had. Daarop had zijn biechtvader zich naar hem toe gebogen met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en gezegd: ‘God houdt van verscheidenheid’.”

In dit eerste deel staat de focus vol op ‘la Cocinera de Castamar’. Zij kan niet anders dan de liefde voor het kokkerellen volgen dwars door conventies heen. Ook zij weerstaat, maar wel op haar eigen niet confronterende wijze, de druk van buitenaf over hoe je hoort te zijn. Gaandeweg vullen de hertog en de kokkin elkaar ondersteunend aan in wat ze van het leven verlangen.
“Ze deelden een geheime taal van geuren en smaken, vol kleine en haast onzichtbare details die de zintuigen prikkelden.”

Een werkelijk prachtige en inhoudelijk historische roman is hier te genieten. Likkebaardend kijk ik uit naar deel twee. Liefde gaat door de maag.