Lezersrecensie
De klaagzang van Sirenen, en het mysterie van de vrouw
De Sirenen is een triest, maar tegelijkertijd ook een bijzonder mooi verteld verhaal over de onvoorstelbare draagkracht van vrouwen in angstige tijden.
Hoe magie en realisme samen komen als de getijden van de zee.
Eigenlijk is deze tweede roman nog mooier dan haar debuut De Weywardvrouwen, die al mooi was. Gecomponeerde zinnen als weemoedig gezongen draden die de levens van vrouwen aan elkaar tot één lied laten weerklinken.
Gaandeweg komt er een prachtig verhaal tevoorschijn, in woorden getoverd met behulp van je verbeeldingsvermogen, want het is het gevoel wat Emilia Hart verbindt met het historisch feitelijke.
De symboliek wijst met een onontkoombare dreigende vinger naar mannen toe en hoe ze in hun angst vrouwen en kinderen kunnen misbruiken. Daar tegenover staat de symboliek van de zee, gekoppeld aan de getijden, elementen, de eeuwige beweging van het leven én een baarmoeder.
Een vrouw op een schip leidt tot ongeluk. Dat was het idee van zeelieden in vroegere tijden. Op hun schip pronkte vreemd genoeg een zeemeermin als boegbeeld. Mannen konden (kunnen?) bang zijn voor de macht van vrouwen over hun lot. Sirenen lokken mannen naar hun schipbreuk toe. Niemand ontsnapt aan de toorn van Scylla en Charybdis. Althans, dat is de mythe verteld in de Odyssee. Groot thema in verhaal. Vrouwen als verleidelijke monsters die mannen tot hun noodlot lokken wat hun op smartelijke wijze het leven kost.
Dat er van alles door mannen op vrouwen geprojecteerd wordt is van alle eeuwen. Vrouwen moeten boeten om een opgelegd schuldgevoel af te lossen. Een prachtig uitgewerkt thema in beide van haar romans. Oók in haar debuut, De Weyward vrouwen. Vrouwen samen staan sterk. In deze roman is het pay back time om misstanden recht te zetten.
De zee die geeft en neemt doet me denken aan de veilig ziltige, natte omgeving van een baarmoeder. Op die ‘melody’ componeert Emilia Hart haar tweede prachtige roman. De enige persoonlijke reden dat ik geen vijf sterren geef is, dat ik zou willen dat de seksen elkaar meer zouden respecteren, en liefhebben wat hen niet eigen is. Dat is zo af en toe om moedeloos en verdrietig van te worden.
Hoe magie en realisme samen komen als de getijden van de zee.
Eigenlijk is deze tweede roman nog mooier dan haar debuut De Weywardvrouwen, die al mooi was. Gecomponeerde zinnen als weemoedig gezongen draden die de levens van vrouwen aan elkaar tot één lied laten weerklinken.
Gaandeweg komt er een prachtig verhaal tevoorschijn, in woorden getoverd met behulp van je verbeeldingsvermogen, want het is het gevoel wat Emilia Hart verbindt met het historisch feitelijke.
De symboliek wijst met een onontkoombare dreigende vinger naar mannen toe en hoe ze in hun angst vrouwen en kinderen kunnen misbruiken. Daar tegenover staat de symboliek van de zee, gekoppeld aan de getijden, elementen, de eeuwige beweging van het leven én een baarmoeder.
Een vrouw op een schip leidt tot ongeluk. Dat was het idee van zeelieden in vroegere tijden. Op hun schip pronkte vreemd genoeg een zeemeermin als boegbeeld. Mannen konden (kunnen?) bang zijn voor de macht van vrouwen over hun lot. Sirenen lokken mannen naar hun schipbreuk toe. Niemand ontsnapt aan de toorn van Scylla en Charybdis. Althans, dat is de mythe verteld in de Odyssee. Groot thema in verhaal. Vrouwen als verleidelijke monsters die mannen tot hun noodlot lokken wat hun op smartelijke wijze het leven kost.
Dat er van alles door mannen op vrouwen geprojecteerd wordt is van alle eeuwen. Vrouwen moeten boeten om een opgelegd schuldgevoel af te lossen. Een prachtig uitgewerkt thema in beide van haar romans. Oók in haar debuut, De Weyward vrouwen. Vrouwen samen staan sterk. In deze roman is het pay back time om misstanden recht te zetten.
De zee die geeft en neemt doet me denken aan de veilig ziltige, natte omgeving van een baarmoeder. Op die ‘melody’ componeert Emilia Hart haar tweede prachtige roman. De enige persoonlijke reden dat ik geen vijf sterren geef is, dat ik zou willen dat de seksen elkaar meer zouden respecteren, en liefhebben wat hen niet eigen is. Dat is zo af en toe om moedeloos en verdrietig van te worden.
1
Reageer op deze recensie
