Schitterende hoofdrol voor de Machiavelli’s in een ‘Commedia Il Principe’

Je zal maar Niccolò Machiavelli’s zoon of dochter zijn in de 16e eeuw. Door de bestraffing van je vader mede verguisd en verbannen uit stadstaat Florence. Via het perspectief van de fictieve zoon Bernardo leer je zijn zwaar gefrustreerde en politiek vleugellamme vader kennen achter diens beroepsfanatisme. Al meeliftend met Bernardo’s filosofieën over wie hij nu zelf is los van zijn vaders verwachting, krijg je een idee aangereikt over min of meer goed werkende vormen van macht en staatsvormen:

“Was het mijn optelling die de som vertekende, of had hij me moedwillig de verkeerde waarden gegeven?’”

Deze tweede historische roman van Catharina Botermans vertelt het verhaal over de zoektocht naar de grenzen van macht binnen een voor iedereen persoonlijk levensgevaarlijk tijdsgewricht en politieke chaos. Ongebroken door het verraad van de dominante politiek van de Medici’s, vuurt Niccolò Machiavelli zijn sterk omlijnde ideeën over hoe de macht idealiter uitgevoerd zou moeten af op heel zijn boerse huishouden. Vooral zijn fictieve zoon Bernardo en dochter Primavera moeten het daarbij ontgelden.

‘De zoon van Machiavelli’ leest toch weer heel anders dan Botermans’ debuut ‘De zwarte koningin’ over Catharina de Medici. Mede door de aard en status van de opgevoerde personages. In beide romans nuanceert de auteur op respectvolle en evenwichtige wijze de hedendaagse geschiedschrijving over markant historische figuren. Elk hoofdstuk in deze roman is een verhaal op zich die haar waarde weer toevoegt aan het grotere geheel. Hierdoor komt alles samen in een zichzelf steeds meer ontvouwende voorstelling. Alsof Catharina Botermans jongleert met feiten en je vergeet de apart opgeworpen ballen met je ogen te volgen. Je geniet daarom het meest van deze roman als je je verstand en verwachtingen loslaat en je overgeeft aan de hartslag van het verhaal.

Catharina Botermans heeft op een onderhoudend verhalende manier een tableau vivant geschetst gelijk de metaforische sfeer van de Florentijnse kunstschilder Sandro Botticelli. Op de Toscaans gele cover zie je dan ook een fragment van een van zijn schilderijen. Botermans’ pennestreken zitten barstensvol gedetailleerde en vaak prettig subtiel verborgen historische feitelijkheden. Gevat in zowel kleur als geur (niet altijd even aangenaam in die tijd) geeft de auteur haar geromantiseerde visie op de Machiavelli’s in en buiten Florence begin 16e eeuw.

De auteur is zelf ook een veelzijdig mens. Ze studeerde politicologie en heeft een passie voor de Renaissance. Dat zie je bevestigd als je Catharina Botermans’ website bezoekt. Met speelse deskundigheid doordrenkt ze deze originele roman met haar eigenzinnige kijk. Beroepsmatig is ze universitair docent European Studies. Alleen daarom al is ze geschikt om over het spanningsveld tussen liefde en ouderlijke macht te schrijven binnen de wetten van de dan geldende politiek.

Catharina Botermans is er zeer goed in geslaagd om zodanig in een gecentreerd moment te schrijven, dat ze met haar woorden verleden en heden weet te verbinden in een interessant en prettig leesbaar verhaal rondom de bewust of onbewust onbegrepen diplomaat, politiek filosoof, militair strateeg, toneelschrijver en humanist Niccolò Machiavelli. Ik heb nu een beter beeld van zijn mogelijke persoonlijkheid gekregen dan die waardoor hij berucht werd. Niccolò Machiavelli was zijn tijd té ver vooruit rond 1500 om toen al begrepen te kunnen worden. Zijn naam en levenswerk ‘Il Principe’ is daardoor wellicht onterecht omgeven met veel onbegrip en misbruik.