Geromantiseerde kroniek over de oprichting van Waldfriede

Dit eerste deel over Waldfriede is speciaal en gedurfd. Net als hoe de kleine genootschap medisch geschoolde Zevendedagadventisten uiting probeerden te geven aan hun bezield geloof door een ziekenhuis op te richten in een oud vervallen gebouw, om hun naaste in nood te kunnen helpen. Ondertussen zorgen eigen nood, geweten en schaamte geregeld voor diverse dilemma’s, maar hun geloof en familiaire verbondenheid vinden een weg in het labyrint van obstakels.

Waldfriede bestaat nog steeds. Dat maakt het verhaal extra interessant. Corina Bomann is bij het schrijven zo dicht mogelijk bij de geschreven en orale overlevering gebleven. Het röntgenapparaat wordt aangeschaft tijdens de oprichting en het bestuur blijft oog houden op moderne ontwikkelingen zoals het gaandeweg oprichten van een apart opleidingsinstituut in een vleugel van Waldfriede. Tot slot organiseert Het ziekenhuis internationale conferenties om van elkaar te leren.

‘Gloriedagen’ is gedurfd en speciaal, omdat het de schrijfster gelukt is om op integere wijze respect te betonen aan deze bevlogen pioniers, die aan de bakermat van de huidige geneeskunde staan. Of deze geromantiseerde op feiten gebaseerde kroniek je nu wel of niet aanspreekt, Bomann weet als vanouds je in het diepst van je ziel te raken en je te herinneren aan de krachtig scheppende ‘goede werken’ van de religieuzen van weleer. Bovenop vond ik ‘Gloriedagen’ persoonlijk extra mooi om meer over de leefwereld en leefprincipes van een bijzondere groep Bijbelgelovigen te weten te komen en ze te leren kennen. Respect en naastenliefde gaan in deze roman hand in hand, en door de regels en normen die uit de waarden van de adventisten voortvloeiden probeerden ze deze grens niet te overschrijden.