Vernuftig verhaal

Charles van Oostende houdt zich schuil in Kinshasa, de hoofdstad van de Democratische Republiek Congo.

Zijn verleden is allesbehalve fijn te noemen. Na turbulente jaren heeft hij zijn intrek genomen in de pastorie van zijn Heeroom. Om hier te mogen wonen heeft hij zijn Heeroom moeten beloven zes uur per dag voor de kloosterorde ‘Soeurs de L’Immaculée’ te werken.

De abstracte cover verwijst naar de schrijfstijl van de auteur. De poppetjes op de cover beelden de mama’s en papa’s uit van het verhaal; de vele kleuren symboliseren het kleurrijke Congo. De witte achtergrond kenmerkt de macht van de blanken. Elk hoofdstuk wordt aangeduid door een sierlijk Romeins cijfer.

Charles probeert zijn leegte op te vullen; bijna elke dag is hij te vinden in ‘Café Anderhalf Leven’, waar hij gruwelijke en ongeloofwaardige verhalen opschrijft van verdwaasden; vaak heeft hij er na korte tijd genoeg van en roept dat ze moeten verdwijnen. De rest van zijn tijd besteedt hij aan drank en broze relaties; Soeur Bien-Aimée, hoerenmadam Céleste, de patron van het café, een dandy en andere illustere figuren.

Tussen corruptie, machtsstrijd, discriminatie en mensen die totaal geen moraal kennen, proberen mama’s en papa’s zich staande te houden. De saamhorigheid is groot; ze beschermen en verzorgen elkaar. De mensen overleven zoals het in artikel 15 staat geschreven: ‘Red je eigen vege lijf’. De onaangename werkelijkheid van het kleurrijke Congo wordt met fijne pen beschreven.

‘Wie was zij helemaal dat een blanke zich om haar verhoereerde negerinzijn zou bekommeren?’

Zijn eeuwige schaduw ‘Handicap’, die Roodhond in zijn leven brengt, wordt door de nacht getroffen. Charles is gebroken.

‘Ik heb alleen vertrouwen in het geschreven woord. Het is niet hun betekenis die beroert, maar hun volgorde. Niet hun volume, maar hun klank. Woorden zijn zielen, op zoek naar een lichaam.’

Bolingo, de dochter van een opperbevelhebber, krijgt van hogerhand de opdracht het geheim van Charles te ontrafelen; dit valt haar moeilijk.

Charles zijn verleden en het geheim dat hij met zich meedraagt, maakt dat hij constant op zijn hoede is. Hij ontdekt dat hij niet de enige is die een geheim met zich meedraagt.

Onder de mangoboom bij de rivier overpeinst hij op zeldzame momenten zijn verleden. Hij denkt aan Handicap die daar zijn kleren liet drogen; waar hij zich waste en de nieuwe kleren aandeed die hij hem gaf. Hij hoorde iets dat een lach moest voorstellen.
Er gaat een golf van warmte van zijn kruin naar zijn tenen als hij denkt aan de vreemdeling met grijsblauwe ogen, die hij in de trein ontmoette. Naar wie hij hunkert. Hij komt tot de conclusie dat het geen vreemdeling was; ‘hij’ heeft altijd geweten waar hij was en op zijn manier voor hem gezorgd. Bizar genoeg is hij in zijn voetsporen getreden.

‘Denk je dat de wereld morgen vergaat als je met me praat? Plant dan vannacht nog een boom.’

Dit vernuftig verhaal verloopt rustig; door de vele plotwendingen is het nooit saai.
Na het eind toe vallen alle, soms verbijsterende puzzelstukjes, op z’n plaats; mensen hebben meer met elkaar te maken dan dat ze dachten.

In het begin zul je misschien een afkeer hebben van een aantal personages; hoe meer je te weten komt van hen, hoe meer je ze in je armen sluit.

‘Congo artikel 15’ is een indrukwekkend en ontroerend boek. Mili heeft niet alleen een goed beeld gegeven van de beschaving van Congo, maar ook kraakhelder beschreven hoeveel invloed je jeugd kan hebben op je volwassen leven; vertrouwen verdwijnt en tot wat jezelf dan in staat bent.

De schrijfstem past perfect bij het verhaal en de doelgroep.



‘De enige echte liefde is de onmogelijke liefde’

Johann Wolfgang von Goethe

Verhaal: 5 *****

Schrijfstijl: 5*****

Taalkundig: 5*****