Lezersrecensie
Aangrijpend, goed geschreven verhaal
OVER DE INHOUD EN MIJN MENING
Voor Stefan, Bram en Esther, van wie ik liever de echte namen had genoemd.
Alle personages hebben daadwerkelijk geleefd, twee van de drie kinderen leven nog steeds. De echte Victor Lindenbaum was een bekende arts en columnist voor De Telegraaf, die bekendstond om zijn uitgesproken meningen, waarmee hij vaak hevige discussies opriep. Alle historische feiten en optredens in deze roman kloppen.
In dit aangrijpend, goed geschreven verhaal gaat Esther, dochter van de beroemde celliste Lies Verbeek, op zoek naar antwoorden die haar al jaren bezighouden.
Het is januari 2010 en haar moeder, bijna drieënnegentig, is stervende.
Het verhaal begint in 1921; Liesje is dan vier jaar en eindigt in 2014 aan het eind van de zoektocht van Esther.
"Ze blijft doodstil zitten met de brief in haar handen. Het ontroert haar: Neeltje, die niet veel van haar ouders moest hebben en ze toch opzocht …"
Met prettige schrijfstem vertelt Christel Jansen over Lies Verbeek, die op zeer jonge leeftijd van haar vader Ad de geheimen van de cello leert. Al snel is duidelijk dat ze aanleg heeft. Elke dag moet er geoefend worden onder het strenge toezicht van haar vader. Dit werpt zijn vruchten af; de optredens volgen elkaar op en ze gaat naar het conservatorium. Daar ontmoet ze de joodse student Juliusz Kaufmann. Ze worden verliefd, trouwen en krijgen drie kinderen: Stefan, Bram en Esther.
Lies vindt haar carrière het belangrijkste. Haar cello komt altijd op de eerste plaats.
Ze ontkent het bestaan van haar kinderen. Ze wil zelfs niet dat ze haar aanspreken met ‘moeder’.
De kinderen groeien gescheiden van elkaar op in tehuizen en pleeggezinnen.
Nu en dan mogen ze op bezoek komen of thuis wonen; Het is aantrekken en wegduwen.
Wat dit met de kinderen heeft gedaan vertellen ze alle drie vanuit hun eigen gevoel, visie en herinneringen. Hartverscheurend om dit te lezen.
Dan breekt de tweede Wereldoorlog uit met alle gevolgen van dien.
Lies trouwt voor de tweede keer: nu met Victor Lindenbaum; ‘dokter van het volk’. Samen krijgen ze dochter Monique.
"De eerste keer dat ik jouw mama zag, zal ik nooit vergeten. Ze was klein en slank, heel charmant, haar bruine baret schuin op haar hoofd. Het was al koud, najaar of winter, en ik dacht; wat een leuke mevrouw."
Esther was vijfzestig jaar toen ze op zoek ging naar antwoorden, maar heeft ze die ook gekregen? Brandende vragen:
Waarom mochten de kinderen niet thuis wonen? Waarom nam haar moeder dit rigoureuse besluit?
Is Lies net als haar kinderen slachtoffer van het gezin waarin ze opgroeide? Haar huwelijk met de joodse Juliusz en de oorlog of haar tweede huwelijk? Of toch iets anders?
Als lezer weet je niet of je begrip moet hebben of medelijden met Lies; het verhaal is bijna niet te bevatten. Soms proef je haar wanhoop. Vaker haar kille houding. De woede en het verdriet van de kinderen is constant heftig merkbaar. Hoe verschillend de kinderen hiermee omgaan wordt pijnlijk duidelijk in het verhaal … getekend voor het leven.
De auteur heeft een tragisch, chronologisch opgebouwd en op waarheid gebaseerd verhaal geschreven dat gelezen moet worden door iedereen die graag leest over muziek, oorlog en psychologie. Het zal de lezer diep raken, een brok in de keel bezorgen of een zoute traan op de wangen laten proeven.
Het verhaal heeft een verbijsterend eind …
"Het voelt als een overwinning …
‘Niemand kan ons nu nog ontkennen, zegt ze tegen Bram.
‘Niemand heeft het gehoord’, zegt hij."
Aanrader!
Verhaal: 5*****
Psycholgie: 5*****
Taalkundig: 5*****
Schrijfstijl: 4½ ****
Voor Stefan, Bram en Esther, van wie ik liever de echte namen had genoemd.
Alle personages hebben daadwerkelijk geleefd, twee van de drie kinderen leven nog steeds. De echte Victor Lindenbaum was een bekende arts en columnist voor De Telegraaf, die bekendstond om zijn uitgesproken meningen, waarmee hij vaak hevige discussies opriep. Alle historische feiten en optredens in deze roman kloppen.
In dit aangrijpend, goed geschreven verhaal gaat Esther, dochter van de beroemde celliste Lies Verbeek, op zoek naar antwoorden die haar al jaren bezighouden.
Het is januari 2010 en haar moeder, bijna drieënnegentig, is stervende.
Het verhaal begint in 1921; Liesje is dan vier jaar en eindigt in 2014 aan het eind van de zoektocht van Esther.
"Ze blijft doodstil zitten met de brief in haar handen. Het ontroert haar: Neeltje, die niet veel van haar ouders moest hebben en ze toch opzocht …"
Met prettige schrijfstem vertelt Christel Jansen over Lies Verbeek, die op zeer jonge leeftijd van haar vader Ad de geheimen van de cello leert. Al snel is duidelijk dat ze aanleg heeft. Elke dag moet er geoefend worden onder het strenge toezicht van haar vader. Dit werpt zijn vruchten af; de optredens volgen elkaar op en ze gaat naar het conservatorium. Daar ontmoet ze de joodse student Juliusz Kaufmann. Ze worden verliefd, trouwen en krijgen drie kinderen: Stefan, Bram en Esther.
Lies vindt haar carrière het belangrijkste. Haar cello komt altijd op de eerste plaats.
Ze ontkent het bestaan van haar kinderen. Ze wil zelfs niet dat ze haar aanspreken met ‘moeder’.
De kinderen groeien gescheiden van elkaar op in tehuizen en pleeggezinnen.
Nu en dan mogen ze op bezoek komen of thuis wonen; Het is aantrekken en wegduwen.
Wat dit met de kinderen heeft gedaan vertellen ze alle drie vanuit hun eigen gevoel, visie en herinneringen. Hartverscheurend om dit te lezen.
Dan breekt de tweede Wereldoorlog uit met alle gevolgen van dien.
Lies trouwt voor de tweede keer: nu met Victor Lindenbaum; ‘dokter van het volk’. Samen krijgen ze dochter Monique.
"De eerste keer dat ik jouw mama zag, zal ik nooit vergeten. Ze was klein en slank, heel charmant, haar bruine baret schuin op haar hoofd. Het was al koud, najaar of winter, en ik dacht; wat een leuke mevrouw."
Esther was vijfzestig jaar toen ze op zoek ging naar antwoorden, maar heeft ze die ook gekregen? Brandende vragen:
Waarom mochten de kinderen niet thuis wonen? Waarom nam haar moeder dit rigoureuse besluit?
Is Lies net als haar kinderen slachtoffer van het gezin waarin ze opgroeide? Haar huwelijk met de joodse Juliusz en de oorlog of haar tweede huwelijk? Of toch iets anders?
Als lezer weet je niet of je begrip moet hebben of medelijden met Lies; het verhaal is bijna niet te bevatten. Soms proef je haar wanhoop. Vaker haar kille houding. De woede en het verdriet van de kinderen is constant heftig merkbaar. Hoe verschillend de kinderen hiermee omgaan wordt pijnlijk duidelijk in het verhaal … getekend voor het leven.
De auteur heeft een tragisch, chronologisch opgebouwd en op waarheid gebaseerd verhaal geschreven dat gelezen moet worden door iedereen die graag leest over muziek, oorlog en psychologie. Het zal de lezer diep raken, een brok in de keel bezorgen of een zoute traan op de wangen laten proeven.
Het verhaal heeft een verbijsterend eind …
"Het voelt als een overwinning …
‘Niemand kan ons nu nog ontkennen, zegt ze tegen Bram.
‘Niemand heeft het gehoord’, zegt hij."
Aanrader!
Verhaal: 5*****
Psycholgie: 5*****
Taalkundig: 5*****
Schrijfstijl: 4½ ****
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Wijnants
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
