En dan is het stil...

We leven ons leven. Momenten van geluk, liefde, vriendschap, gedeeld verdriet, ontlading, diepe gesprekken. Hoe vaak staan we er bij stil dat dit het moment is? Dat het leven eindig is? Totdat het ineens stil is aan de andere kant van de lijn.

In Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken, de debuutroman van Arjen van Veelen, lezen we over de intrede van die stilte en hoe een mens daarmee omgaat. Over de pijn van het overlijden van je beste vriend, het gat dat de dood achterlaat en de behoefte je in die stilte nog vast te kunnen klampen aan alles wat de ander nog in leven houdt.

Van Veelen verloor zijn vriend Thomas Blondeau, een veelbelovend Vlaams schrijver, slechts 35 jaar oud, gestorven aan een gescheurde aorta. Deze roman is niet alleen een ode aan zijn vriend, maar ook een zoektocht naar betekenis. Van de dood die zich zo onaangekondigd aandient, maar ook van het leven dat er was en dat er overblijft.

Het boek is doorspekt van prachtige parallellen en metaforen, maar niet gekunsteld: alles voelt echt. De emotie is niet gezocht, ze is daar, komt binnen. Met het besef het leven niet voor lief te leven, maar te genieten van elk moment. Maar ook, dat je voorleeft, niet in wat je achterlaat, maar in de liefde voor jou van anderen.