Een boek met hele sterke en hele zwakke kanten

In tegenstelling tot de Duitse tv-krimi’s zijn spannende boeken uit Duitsland geen groot export product. Karakter Uitgevers gaat het proberen en komt nu het met eerste deel van de Mona Seiler-serie, geschreven door Christa von Bernuth. In Duitsland zijn haar boeken erg populair en ondertussen ook al verfilmd. Stemmen heet het eerste deel in de serie en deze is dus nu in Nederland uitgebracht. Op haar website en op de achterflap van het boek wordt von Bernuth vergeleken met grootheden als Henning Mankell en Elizabeth George. Dat maakt nieuwsgierig.

Stemmen speelt zich grotendeels af rond een internaat in Zuid-Duitsland. De vrouw van een leraar wordt vermoord en al snel vinden meer personen de dood die allen een band blijken te hebben met het internaat in Issing. De net tot hoofdcommissaris benoemde Mona Seiler wordt op de zaak gezet. Gaandeweg, maar met veel moeite, ontdekt Mona dat de gedode personen een gedeeld verleden hebben.

Stemmen is een boek met hele sterke kanten en tegelijkertijd hele zwakke kanten. Hierdoor is het moeilijk om een eenduidig oordeel over het verhaal te vellen. Het begin is pakkend en spannend. De setting van een internaat biedt altijd veel aanknopingspunten voor geheime relaties en onderlinge spanningen. Von Bernuth is erg goed in het beschrijven van de psychologische spelletjes die mensen met elkaar spelen en komt hierdoor met interessante ontwikkelingen op de proppen. Maar het boek is ongelofelijk rommelig geschreven. Het springt van de hak op de tak, hoofdstukken worden niet goed uitgewerkt en dat irriteert. Bovendien zitten er hele onlogische wendingen in het verhaal. Mona Seiler is verder nog niet de hoofdpersoon die naar mijn gevoel een serie kan dragen. Daarvoor vind ik haar nog niet interessant genoeg. Af en toe komt er iets naar boven over haar verleden, maar ze blijft ongrijpbaar. Bovendien is het einde echt niet nodig, waarom moet de hoofdpersoon altijd en eeuwig persoonlijk betrokken raken in het geheel? Kortom: absoluut een schrijfster met potentie maar voor mijn gevoel moet er nog behoorlijk geschaafd worden aan stijl en opbouw.

Tot slot nog een opmerking naar de uitgever, ook al zijn het kleine details: er staan storende taalfouten in het boek (leiden waar echt lijden moet staan b.v.) en Mona is alleenstaande moeder en heeft dus geen echtgenoot zoals de achterflap vermeldt.