Bonkige schrijfstijl

Had ik al een poos in de kast staan, maar ik was er nog steeds nieuwsgierig naar door het WOI-thema. Het gaat over Willem, de eerste burger van 1900, die opgroeit in de Vlaamse klei. In het grensdorp is smokkelen al eeuwenlang een lucratieve handel. Dan komt de oorlog eraan, gaat hij in het legeruniform van zijn oom de grens over, wordt als Belg in Nederland geïnterneerd, ontsnapt, komt in Londen terecht en doet zo nog mee in de loopgraven.
Toch las het boek stroperig voor mij, en als ik zo rondneus op Goodreads ben ik niet de enige. Was het de simpele bonkige boerenjongenstaal? (Al het buitenlands stond fonetisch opgeschreven, begrijpelijk voor Willem.) Eerder nog lag het denk ik aan het constante gehakketak van een gebeurtenis en flashback naar zijn boerenleven, alles in dezelfde zin twee keer heen en weer. Ook moest ik regelmatig een bladzijde terug omdat wel heel expliciet stond vermeld dat we ineens twee jaar verder waren. Niet dat het met koeienletters bovenaan hoeft te staan, maar deze schrijfstijl pakte mij gewoon minder.