Schrijven aan de aanbeden Ger die nooit antwoordt

Faxen aan Ger is bijna een verslaving geworden en niet alleen voor Nicolien Mizee zelf. Inmiddels mag zij zich verheugen in een massa volgers. Voor hen is dit derde boek dan ook een feest van herkenning, al is het woord ‘feest’ hier misschien niet op zijn plaats. Het leven van Mizee is lang niet altijd feestelijk. Integendeel: alles wat er van haar verlangd wordt, vormt een uitdaging. Of het nu een formulier is voor de Belastingdienst dat moet worden ingevuld, of een bezoek aan de tandarts met haar favoriete nichtje Bio – overal zijn voetangels en klemmen.

De schrijfster leidt een complex leven. Vanaf haar jeugd heeft ze een zeer moeizame relatie met haar ouders. Een moeder die van zichzelf vindt dat haar kinderen het wel bijzonder goed getroffen hebben met haar. Aan ‘ouderliefde’ doet ze niet en Mizee accepteert dat als een feit. Zelf kent zij dat gevoel immers ook niet. Zij, haar zussen en hun broer groeien volgens vader in weelde op. Elk een half koekje bij de thee, lange haren die helemaal zijn gaan klitten doordat ze nooit gekamd worden en wekenlange kiespijn omdat er geen tanden gepoetst worden, dat wordt vergeten. Hij vindt ook dat de kinderen het getroffen hebben met hun moeder. Verder leeft hij zijn eigen leven. Pas als hij zelf problemen heeft, zoekt hij de steun van zijn dochters, al is dat te laat.

‘Clien’ is een bijzonder mens. Aanpassen aan anderen lukt haar niet, hetgeen regelmatig tot conflicten leidt met (onder andere) vriendin en partner Louise. Zelf noemt ze het haar sociaal tekortschieten. Mocht een en ander doen vermoeden dat dit een mistroostig boek is, dan is dat geen juiste conclusie. De kracht van Mizee zit hem in de observaties van mensen en situaties. Ze is geestig en scherp tegelijk. Een verteller van de bovenste plank. Het mag dan haar derde boek met faxen zijn, vervelen doet ze haar lezer allerminst.­

En alle verhalen ­– gefaxt in 1998 en 1999 – zijn altijd bedoeld voor Ger, haar vroegere docent scenarioschrijven. Nooit ontvangt ze antwoord van de Allesverpletterende, en als dat wel een keer gebeurt, is dat antwoord niet eens positief! Het kan haar aanbidding voor hem niet deren:

‘Zo was ik aangenaam verrast je reactie op mijn nieuwjaarsgeschenk al zo spoedig te vernemen. Het was weliswaar een afwijzing, maar dat kan me gek genoeg niets schelen. Als ik mag doen en laten wat ik wil, dan is het wat mij betreft in orde. Jouw reactie heeft niets te maken met mij, alleen met jou.’

Wel nodigt Ger haar af en toe uit voor een hapje en een drankje. Meer niet, maar zij is er intens dankbaar om en kijkt wekenlang uit naar deze uitstapjes. In een interview in Trouw antwoordde Ger Beukenkamp op de vraag of hij haar faxen wel las: ‘Ja natuurlijk, gretig zelfs. Je privécolumnist, wie heeft dat nou. Nicolien weet wel hoe je een verhaal moet vertellen.’

Wie wil lezen over menselijke verhoudingen, bezien door de ogen van iemand die het als een probleem ervaart, met mensen en situaties om te gaan, is ook dit derde deel van 'Faxen aan Ger'-reeks weer een prettig tijdverdrijf, dat soms een traan maar zeker ook een lach opleveren kan. Met de woorden van de Allesverpletterende zelf, is hierover eigenlijk alles gezegd.