Ouder worden is niet gemakkelijk, zeker niet als je Olive Kitteridge heet…

Crosby, een stadje in de Amerikaanse staat Maine, is overzichtelijk, men kent elkaar. Is het niet van de supermarkt, dan is het wel van de school of de historische vereniging. Olive Kitteridge was ooit docente wiskunde en voor haar zijn veel inwoners ook nog eens oud-leerlingen of ouders van die leerlingen. In 2008 verscheen het eerste boek over haar en het stadje, dat als titel Olive Kitteridge meekreeg. En nu is er dan Opnieuw Olive, een vervolg om blij mee te zijn. De opbouw van dit boek is, net als dat van het eerdere, heel bijzonder te noemen. In elk hoofdstuk komen we meer te weten over een of meer inwoners van Crosby. En lang niet altijd speelt Olive een actieve rol in die verhalen. Soms wordt alleen zijdelings haar naam genoemd en dan weer gaat het om Olive zelf en haar familie.  

In Licht bijvoorbeeld, brengt Olive een bezoek aan oud-leerling Cindy, zij is ernstig ziek en de kans om beter te worden is gering. Olive heeft haar toevallig ontmoet in de supermarkt en is zeer geïnteresseerd. Het is werkelijk ontroerend om te zien hoe de twee elkaar in vertrouwen nemen. Olive troost haar oud-leerling die bang is om dood te gaan.  

‘‘Weet je Cindy, stel dat je echt stervende bent, stel dat je doodgaat, dan is het zo dat wij allemaal een paar passen achter je aan lopen. Twintig minuten na jou, en zo is het.’ Zo had Cindy het nog nooit bekeken. Ze had gedacht dat Tom en haar zoons, en anderen, dat die eeuwig door zouden leven, zonder haar. Maar Olive had gelijk: ze waren allemaal op weg naar waar zij heen ging. Als ze ging.’  

Het leven van Olive zelf is ook niet zonder slag of stoot voorbijgegaan, haar enige zoon is nogal afstandelijk en dat maakt Olive onzeker over hoe zij als moeder was en is. Bijna achteloos verweeft de schrijfster levens met elkaar. De lezer krijgt nergens het gevoel dat er sprake is van losse verhalen. De leden van de gemeenschap zijn niet altijd evenveel bij elkaar betrokken en kijken zeker ook niet altijd even empathisch naar elkaar, maar er is een verband en de persoon van Olive speelt daar een heel natuurlijke rol in. Ze kijkt en observeert, leeft mee of keurt af. Zelf is ze ook lang niet altijd even aardig, maar dat maakt het ook zo aannemelijk allemaal. Humor speelt zeker ook een rol. Wanneer Olive een zogenaamde babyshower bezoekt bijvoorbeeld, of wanneer twee oudere echtparen elkaar na lange tijd weer ontmoeten en hun mening over elkaar verstoppen in loze opmerkingen.  

De eigenzinnige manier om een verhaal te vertellen is Elizabeth Strout ten voeten uit. Ze liet dat ook al zien in de twee boeken over Lucy Barton. Ook hierin spelen ‘buitenstaanders’ een belangrijke rol, en zijn zij niet slechts omlijsting. De stijl van schrijven is toegankelijk, veel dialoog en geen overdreven lange zinnen. In de vertaling weet Marijke Versluys de sfeer goed te behouden. Het is te hopen dat ook dit boek, net als Olive Kitteridge, verfilmd zal worden en dan graag met dezelfde actrice in de titelrol (Frances Mc Dormand). Opnieuw Olive is het meer dan waard.