Een nieuwe pijn, een nieuw begin

Het is een regelrechte nachtmerrie, het ene moment bezig zijn met je dagelijks leven, het volgende een geliefde voor je ogen zien verongelukken. En dat door jouw onbedachtzaamheid.
Dit overkomt Mae Demary, een heel gewone dame van middelbare leeftijd uit Minnesota. En daarmee stopt Mae met leven..
Tot een nieuwe ramp toeslaat. Maakte de oude pijn Mae lethargisch en in zich zelf gekeerd, de nieuwe pijn zet alles weer op scherp en dwingt haar om een keuze te maken. Een keuze al dan niet voor een nieuw begin.
Na de onthutsende proloog zet het verhaal zich kabbelend in. De impact van het ongeluk wordt vrij summier uitgewerkt , wat aanvankelijke onbevredigend overkomt. Pas in de tweede helft van het boek komt er meer snelheid in het verhaal, zijn er verrassende wendingen en is er de verwachte diepgang. Mae's worsteling met haar identiteit komt daar in eens heel dichtbij. Het initiële gevoel van onvoldoening sloeg langzamerhand om in bewondering, omdat ik me realiseerde dat het verschil in schrijfstijl wel eens de innerlijke wereld van Mae zou kunnen weerspiegelen, in het begin het lusteloze, later het hevig emotionele.
Het beste deel is een christelijk boek en brengt het thema vergeving in dit licht. Teleurstellend is wel hoe dit thema wordt ingevuld. Hoewel God en zijn liefde een plek krijgen, wordt er nergens gesproken over Diegene, die vergeving voor alles en iedereen heeft mogelijk gemaakt, Jezus Christus. Dat is een groot gemis.
Talig stijgt Anne Tatlock uit boven de gemiddelde christelijke auteur. Haar verhaalopbouw, goedlopende zinnen, oog voor detail en af en toe mooie en rake beschrijvingen zorgen voor een plezierige leeservaring.