Prachtig proza uit het interbellum

Kleine Rudolf vertelt het verhaal van een kleine man. Klein van gestalte en klein van persoonlijkheid. Eenzaam en gebukt onder een minderwaardigheidscomplex, materieel veroordeeld tot een armzalig bestaan houdt Rudolf zich staande met dromen. Dromen over een mooi, en licht leven, met vrouw en kinderen, op een prachtige plek buiten de stad.
Tijdens een vakantie op het platteland lijkt dat leven binnen handbereik te liggen: hij wordt verliefd. Maar zijn laag zelfbeeld laat hem niet toe die liefde toe te laten. Hij neemt de draad van zijn oude bestaan weer op. Als hij een vrouw zwanger maakt, en haar uit eergevoel en medelijden ten huwelijk vraagt, beseft hij verslagen dat hij zijn leven niet langer draaglijk kan maken met dromen. Hij moet de harde realiteit aanvaarden en afstand doen van al zijn idealen, zijn oude ik. Maar tegelijkertijd maakt hij ook komaf met zijn minderwaardigheid en angst waardoor er ook toch ook sprake is van een gewin.
Aart van Leeuwen is geen zwarte romanticus. Hij geeft Rudolf in zijn verloren staat, toch nog een vonkje licht. Als Rudolf beseft dat hij een kind verwacht, geeft het vooruitzicht op het vaderschap hem toch weer iewat hoop en perspectief. Maar zijn leven neemt echter opnieuw een wending. Op de laatste pagina’s hoeft Rudolf niet meer te dromen maar mag hij zijn dromen (be)leven.

Als christen zet ik wel wat vraagtekens bij de levensideeën van Rudolf. De lichamelijke schoonheid, de natuur en het woord worden als de belangrijkste levenswaarden neergezet. Al hebben al deze dingen hun plek, voor Christus zijn heel andere dingen prioriteit: Geloof, hoop en liefde.

Maar... Kleine Rudolf is talig een geweldig stuk proza. Prachtige innerlijke monologen, rijk beeldend taalgebruik, een bijzondere compositie van zinnen.. weliswaar niet altijd even makkelijk, maar dat is niet vreemd voor een boek uit 1930.
Kortom, dit boek bezorgt je een meeslepende en met momenten zelfs overweldigende leeservaring.