helende vriendschap

Alan Silvermann is een joodse tiener uit New York, die tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog op zoek is naar zijn eigen identiteit en zijn verhouding tot leeftijdsgenoten en andere volwassenen. Thuis is de sfeer licht gespannen; moeder weet nog van een miskraam en vader is in de ban van de oorlog. Die oorlog komt heel dichtbij als boven hen een joodse moeder en haar dochtertje,Naomi komen wonen, vluchtelingen uit nazi-Duitsland. Aan Alan wordt gevraagd om contact te leggen met het mentaal zwaar beschadigde meisje. Tegen zijn gevoel in besluit hij het te doen. Dan begint een ontroerend relaas van zijn pogingen, worstelingen, verliezen en overwinningen om Naomi zichzelf weer te doen vinden. In dat hele proces gaat zijn gevoel hoe langer hoe meer een rol spelen en ontdekt hij de kracht van vriendschap en liefde...
Het boek leest als een trein en laat je na de laatste regels "stil geslagen" achter.
Toch drongen er zich bij het lezen een aantal vragen en gedachten bij me op. Zo had ik moeite met het realiteitsgehalte van bepaalde dingen. Alan gaat bijvoorbeeld op een bijzonder vindingrijke manier te werk. Op een therapeutische manier speelt hij in op Naomi's angsten. Boeiend om te lezen. Maar kun je dit van een onervaren tienerjongen verwachten? Ik was ook wel enigszins verbaasd over de verantwoordelijkheid die Alan toebedeeld krijgt. Zou dit in onze huidige maatschappij van een tiener gevraagd worden? Ook de grafische beschrijving van Naomi's ervaringen die Alans moeder aan Alan geeft , deed mijn wenkbrauwen fronsen.
Wat me een licht onbehaaglijk gevoel gaf, was de taal in de dialogen, vooral die tussen Alan en zijn ouders. Korte, afgekapte, bijna agressief klinkende zinnetjes, die mij totaal niet als herkenbare spreektaal in de oren klonken. Dat deed me in het begin het boek bijna wegleggen. Gelukkig heb ik dat niet gedaan en ligt het nu op het stapeltje gelezen boeken.