Dystopisch verhaal, mooi bijzonder en bevreemdend.

Wie kent Yorick Goldewijk niet?! De meeste zullen hem kennen van "de films die nergens draaien", waarvoor hij (terrecht) een gouden griffel won.
"Duizend en ik" is in niks te vergelijken met zijn eerder verschenen werk.

Als ik voor mijn raam uitkijk over de spierwitte torens van Surdus, denk ik altijd aan vluchten.
Voor Acht is elke dag hetzelfde. Elke dag leeft ze volgens een strenge leer die haar klaarstoomt voor een zinvol bestaan overzee. Elke dag gaat ze op in een massa van duizenden andere meisjes die precies op haar lijken.
Maar Acht voelt zich anders. Ze voelt zich iemand en dat is een probleem. Want iemand zijn is verboden, en kan haar in groot gevaar brengen. Dan ziet ze haar tussen de anderen en is er voor Acht geen weg meer terug. Ze zal moeten ontsnappen. Samen met haar.

Het is al een tijd geleden dat ik dit boek heb gelezen. Het werd me aangeraden door een vriendin en mijn interesse was gelijk gewekt. Ik moest even nadenken wat ik hierover met jullie kon delen, want alles wat ik zeg zal dingen verklappen over het verhaal en dat zal invloed hebben op jou leesplezier.

Het is onwerkelijk, maar prachtig. Het is raar en tegelijk is het bijzonder mooi. Je wordt er in gezogen. Mag genieten van vele mooie zinnen die je wil onthouden.
Yorick bracht me keer op keer in vertwijfeling over hoe het nu echt zat. En van alles wat ik had bedacht krijgt het verhaal zo'n compleet andere wending dan ik had kunnen bedenken.

De voorkant vond ik in het begin wat simpel en wit. Maar na het lezen ben ik er helemaal weg van!!! Het past ontzettend goed bij het verhaal.

Als je eens een boek wil lezen die je vanaf de eerste tot de laaste blz laat verbazen, je inverwarring brengt en je toch meezuigd. Een boek vol mooie woorden en zinnen. Lees dan dit boek! Dit boek mag eigenlijk niet ontbreken in je kast.