Dans met de dood

Dat dit boek over de dood van zes grote schrijvers gaat, betekend niet dat het een zwaar, duister verhaal is. In tegendeel zelfs. Het boek is goed geschreven, inspirerend, intrigerend en het raakt je. Ondanks dat er bijna geen emotie in voorkomt. Het houd je als het ware een spiegel voor: Hoe denk je zelf over de dood, maar vooral over het leven?

Alle zes schrijvers hebben, net als Katie Roiphe zelf, iets met de dood, eigenlijk al van jongs af aan. Wanneer blijkt dat zij ongeneeslijk ziek zijn, reageren ze daar allen op hun eigen manier op. Hun reacties doen denken aan een kazatzka: de Dodendans. Een wals waarin ze denken dat zij leiden, maar De Dood heeft allang de leiding overgenomen en sleept hen mee naar het onvermijdelijke einde.
Ik was vooral geraakt door het verhaal van Dylan Thomas, de poët van de prachtige gedichten en de nog mooiere stem. Onbegrijpelijk dat niemand heeft ingegrepen in zijn bijna Munchhausen-achtige zelfdestructie. Toch sprak het verhaal van Katie Roiphe zelf me het meeste aan. Net als zij ben ik, doordat ik als kind erg ziek was, als sinds jongs af aan geïnteresseerd in De Dood. Ik hoop van harte dat zowel zij als ik het antwoord op dat raadsel nog lang niet zullen vinden.