Nooit meer zaterdag

Als kind hield ik al van voetbal. Mede omdat mijjn vader steevast op zondagavond Studio Sport wilde kijken en mijn zus en ik zo gedwongen werden mee te kijken (wat wij overigens helemaal niet erg vonden). Met als gevolg dat we allebei voetbalfan geworden zijn. Als we voetbal speelden op het pleintje achter ons huis, wilde ik altijd Boerebach zijn, omdat Hugo Walker die naam altijd zo mooi kon zeggen. Boerebach met zijn woeste, blonde haren stond voor mij als een van de symbolen van mijn onbezorgde jeugd. Tot die vreselijke dag in juli 2003... de dag waarop Boerebach zijn zoontjes Lesley en Sven verloor door een auto-ongeluk en zijn wereld totaal instortte en met die van hem ook een beetje die van mij.

Drie jaar later las ik zijn prachtige boek 'Nooit meer zaterdag'. Een eerbetoon aan zijn twee zoontjes met wie hij iedere zaterdag naar het voetbal ging kijken. Jochies die nu op het veld hadden moeten staan als opvolger van hun vader, maar door toedoen van een man met haast het leven verloren. 'Nooit meer zaterdag' is een pijnlijk boek geworden, maar wonderschoon en eerlijk geschreven.