Meesterlijk

In "Genadeloos" mengt Karin Slaughter twee tijdlijnen naadloos door elkaar. Er is het heden, waarin Will Trent, Sara Linton, Amanda Wagner en Faith Mitchell aan bod komen, en er is de periode rond 1975, waarin een jonge Amanda Wagner en haar vriendin Evelyn Mitchell de hoofdrollen spelen. In deze laatste tijdlijn schetst Karin Slaughter het Atlanta waarin van vrouwen nog werd geacht dat ze braafjes thuisbleven om voor manlief te zorgen. Vrouwen bij de politie waren een nieuwigheid. Amanda en Evelyn moeten opboksen tegen een blank mannenbastion en Slaughter toont de lezer hoe beide dames hun eerste stappen zetten op weg naar de top. Ze bijten zich vast in een zaak van mishandelde en vermoorde prostituees. Langzaam maar zeker komt de lezer zo de omstandigheden te weten die de jeugd van Will Trent getekend hebben. In het heden is de vader van Will recent weer op vrije voeten gekomen. Kort daarop wordt een jonge studente vermoord en de overeenkomsten met de moorden uit 1975 kunnen niet genegeerd worden door Amanda. Beide tijdlijnen evolueren op een zodanige manier dat ze op het einde van het boek perfect samenkomen. Eindelijk komt de lezer te weten wat er precies in Will Trents leven gebeurd is, wie zijn ouders waren, en Slaughter dicht alle nog open gaten feilloos dicht met het meesterschap van iemand die weet waar ze mee bezig is.

Karin Slaughters boeken hebben in principe twee hoofdrolspelers: Sara Linton en/of Will Trent. In een aantal boeken heeft ze deze rol ook cadeau gedaan aan Lena Adams (mijn persoonlijke favoriet) of Jeffrey Tolliver en in "Genadeloos" is het Amanda Wagner die de hoofdrol speelt. Afgezien van het misdaadverhaal op zich, gaat Karin Slaughter steeds spitten in het leven van het hoofdpersonage. Sara Linton en Will Trent komen slechts matig aan bod maar dat is absoluut geen gemis. Slaughter geeft de doorgaans brute Amanda Wagner dit keer een heel menselijk gezicht en dat is zonder meer het mooiste wat dit boek te bieden heeft. Het resultaat is een beklijvende, 470 pagina's dikke, "page turner" die kwalitatief heel hoogstaand is. Dat ze heel veel research heeft gedaan om het Atlanta van 1975 zo correct mogelijk weer te geven, blijkt ook uit het dankwoord, waarin dit keer wel heel erg veel personen en bronnen worden opgesomd. De kwinkslagen naar het heden zijn ook heel subtiel en best grappig, zoals bijvoorbeeld de opmerking 'De wereld wordt nog eerder door een zwarte geregeerd dan door een wijf' uit de mond van een mannelijke agent in 1975, vanzelfsprekend doelend op Obama, of het feit dat Amanda Wagner bewijsmateriaal verstopt in de hoop dat de technologie over 30 jaar in staat zal zijn hier iets mee te doen, waarmee Slaughter verwijst naar het DNA-onderzoek.

Het boek is zonder meer spannend en zit prima in elkaar en is van het hoge niveau dat de meeste Slaughters kenmerkt. Voorlopig smaken Slaughters boeken nog steeds naar meer. Wat mij betreft mag ze nog een hele tijd op dit elan doorgaan, alhoewel het de vraag is hoelang Karin Slaughter nog in het verleden van haar hoofdpersonages kan gaan zitten spitten vooraleer ze allemaal opgebruikt zijn. Sara Linton is al eens van woonplaats moeten veranderen om nieuwe personages te introduceren en dat truukje kan Slaughter dus niet nog eens bovenhalen wegens reeds gebruikt.
Het enige dat soms irriteert is de eigenschap van Slaughters personages om rond elkaar heen te draaien. Will Trent blijft met een torenhoge muur om zich heen rondlopen, Amanda Wagner doet hetzelfde, en niets van wat ze meemaken, brengt hen ooit dichter bij elkaar of ontdooit hen wat. Als ze al eens iets meer van zichzelf laten zien, draait Karin Slaughter die klok meteen weer terug in het volgende boek. In de Grant County reeks kan hetzelfde van Lena Adams gezegd worden. Geregeld bezondigt ook Sara Linton zich hieraan. Het wordt misschien tijd om eens een iets opener personage te introduceren als tegengewicht.