Lezersrecensie
Een nieuwe wereld, een nieuw begin – een meeslepende roman vol lef en leven
De tijd van de vuurbloemen is zo’n roman die je langzaam binnentrekt en je pas laat gaan wanneer de laatste bladzijde gelezen is. In het begin vraagt het verhaal wat geduld, maar zodra je Ida en Cat beter leert kennen, wil je alleen nog maar weten hoe het hen verder vergaat.
Ida laat Duitsland achter om in Nieuw-Zeeland een nieuw leven op te bouwen, al is dat niet haar eigen droom maar eerder een ontsnapping aan wat haar thuis opgelegd werd. Cat probeert op haar beurt te ontsnappen aan een toekomst die haar als kind al vast leek te liggen. Beiden zoeken vrijheid, waardigheid en richting — en vinden onderweg elkaar.
Wat dit boek bijzonder maakt, is hoe tastbaar het verleden aanvoelt. Je ruikt de aarde, voelt de spanning tussen culturen en reist als lezer écht mee. Sarah Lark beschrijft de ontmoeting tussen Europese kolonisten en de Maori op een manier die tegelijk genuanceerd en boeiend blijft. Het is geen romantisering, maar een inkijk in hoop, verlies, en de moeilijkheden van samenleven.
De personages zijn menselijk, met hun fouten en twijfels. Soms wilde ik ze door elkaar schudden, andere momenten voelde ik alleen maar mededogen. Dat maakt dit verhaal zo sterk: je leeft echt mee.
Wie houdt van historische romans met een ziel, een landschap dat tot leven komt en hoofdpersonages die iets in beweging zetten, zal dit boek met plezier lezen. En het mooiste? Je weet dat er nog meer komt.
Ida laat Duitsland achter om in Nieuw-Zeeland een nieuw leven op te bouwen, al is dat niet haar eigen droom maar eerder een ontsnapping aan wat haar thuis opgelegd werd. Cat probeert op haar beurt te ontsnappen aan een toekomst die haar als kind al vast leek te liggen. Beiden zoeken vrijheid, waardigheid en richting — en vinden onderweg elkaar.
Wat dit boek bijzonder maakt, is hoe tastbaar het verleden aanvoelt. Je ruikt de aarde, voelt de spanning tussen culturen en reist als lezer écht mee. Sarah Lark beschrijft de ontmoeting tussen Europese kolonisten en de Maori op een manier die tegelijk genuanceerd en boeiend blijft. Het is geen romantisering, maar een inkijk in hoop, verlies, en de moeilijkheden van samenleven.
De personages zijn menselijk, met hun fouten en twijfels. Soms wilde ik ze door elkaar schudden, andere momenten voelde ik alleen maar mededogen. Dat maakt dit verhaal zo sterk: je leeft echt mee.
Wie houdt van historische romans met een ziel, een landschap dat tot leven komt en hoofdpersonages die iets in beweging zetten, zal dit boek met plezier lezen. En het mooiste? Je weet dat er nog meer komt.
2
Reageer op deze recensie