Less is more....

Is het een roman? Of een historische roman? Wellicht een thriller? Nee toch zeker niet. Het heeft veel weg van een romcom, maar dan op papier. De erfgenamen van Idefonso Falcones is het vervolg van De kathedraal van de zee. Net als zijn aansprekende voorganger, is deze Erfgenamen een dikke pil (865 pagina's). Bij de kathedraal was dat geen enkel punt, maar na voltooiing van de Erfgenamen concludeer ik dat het met de helft minder bladzijden een veel beter boek was geweest. Falcones heeft een sterk verhaal, maar wijdt te veel uit. Niet zozeer in woorden, maar in gebeurtenissen. Op den duur wordt het ongeloofwaardig dat, als een situatie 'onder de knie' is, er weer een zodanige ontwikkeling (gaande) is, dat alles opnieuw op z'n kop komt te staan. Kortweg samengevat draait het om Hugo, een beschermeling van notabel Arnau Estanyo uit de Kathedraal, en zijn aangenomen dochter Mercé. Eerst krijgt Hugo met tegenwind te maken, ontsnapt aan de ellende en vervolgens gaat het hem meer dan voor de wind. Dat hele proces herhaalt zich een paar keer. Zo ook met pleegdochter Merce'. Ze wordt gezelschapsdame aan het hof, trouwt uiteindelijk met de admiraal Bernat Estanyol (zoon van Arnau en jeugdvriend van haar vader), maar verstoten uit het kasteel, mede door toedoen van Regina, de serpente vrouw van Hugo. En zo spelen nog meer echtgenoten, ex-en, familierelaties, verborgen en geaccrediteerde verbintenissen door het verhaal heen. Eens een wilde, grote, onnavolgbare (ver)liefd(heid), gevolgd door laster, sinistere haat etc. Zelfs licht erotische uiteenzettingen worden door Falcones in herhaling gedaan. Dát gaat op den duur tegenstaan. Himmelhoch jauchzend und zu toten betrübt. Goethe schreef het met een ziel en eerbied. Falcones herhaalt het vier, vijf keer in één verhaal En dat is te veel van het goede. Met pakweg 300 bladzijden had dit een interessant, meeslepend verhaal kunnen zijn. Nu sleept het zich naar een -helaas ook wat voorspelbaar- einde. Less is more.....