In De deal geschreven door John Grisham volgen we de voormalige advocaat Joel Backman nadat hij zonder enige aanleiding gratie krijgt van president Morgan. Dit is althans wat hij denkt. Er is namelijk een zeer grondige reden waarom Backman gratie heeft gekregen, de CIA wil zien wie hem zal vermoorden. Joel Backman was voor zijn veroordeling een zeer machtig man in Washington, hij werd ook wel de manipulator genoemd. Jammer genoeg, wou hij te veel en dit werd hem fataal. Hij werd aangeklaagd en bekende schuld opdat zijn firma geen schade leed en opdat hij in de gevangenis geraakte. Hij had immers bescherming nodig. Na zijn gratie wordt hij naar Italië gebracht waar hij door de CIA op elk moment van de dag in het oog wordt gehouden. Hij krijgt een andere identiteit, leert Italiaans en leert zich te gedragen als een Italiaan. Kortom: alles opdat niemand hem zal vinden…
Gedurende het verhaal verandert het hoofdpersonage, Joel Backman, verscheidene keren van naam, dit alles om te kunnen onderduiken. Hoewel dit dus wel in het verhaal past, kan dit toch voor enige verwarring zorgen. Waar hij op de ene regel nog Joel Backman wordt genoemd, noemt men hem op de volgende regel Marco Lazerri of Giovanni. Dit steeds zonder enige overgang, of zelfs maar aanwijzing. Hierdoor werd het over het algemeen vlot te lezen verhaal soms even verwarrend.
Het hele verhaal wordt verteld door een alwetende verteller. Deze maakt het verhaal extra interessant aangezien de lezer sommige vragen die gesteld worden door de personages zelf wel kan beantwoorden. Hierdoor wil je weten of de personages hier zelf ook achter komen wat weer voor extra spanning zorgt.
Wat John Grisham veelvuldig doet is commentaar geven op hoe het hele systeem in Amerika werkt. De onderliggende verbanden tussen verschillende inlichtingendiensten worden goed uitgelegd en zo ook bekritiseerd. Het is namelijk duidelijk dat, in ieder geval in het boek, de banden tussen de inlichtingendiensten niet al te goed zijn. Zo wil bijvoorbeeld de CIA geen informatie geven aan de FBI, noch aan de president van de Verenigde Staten zelf.
Wat met dit boek ook zeer duidelijk werd voor mij, is dat John Grisham, hoewel zijn verhalen steeds rond hetzelfde onderwerp draaien, hij toch verschillende schrijfstijlen aankan. In vergelijking met bijvoorbeeld De belofte, is dit boek veel moeilijker en formeler geschreven, wat ook beter bij het verhaal past. De belofte gaat over een kleine jongen, terwijl De deal over een zeer ervaren advocaat gaat. John Grisham past dus zijn schrijfstijl vlotjes aan aan het verhaal zelf, iets wat niet van elke auteur gezegd kan worden.
Kortom: het boek is een aanrader voor iedereen met enige interesse in de juridische wereld en de wereld van de spionage. Toch ben ik van mening dat dit boek niet het beste werk is van Grisham. Toch zou iedereen het boek een kans moeten geven en er gewoon aan beginnen. Deal?