Een moedige jongen!

De dertienjarige Brian Chevalier woont met zijn vader Maurice in een stacaravan op een terrein van 2 broers, Jean en bruine Henry. Het terrein geeft een nalatige indruk waar nog een loods en een andere afgedankte caravan op staat. Hier leven ze in armoedige omstandigheden want Maurice heeft geen werk noch geld en doet ook niet echt zijn best om er het beste van te maken voor hem en zijn zoon die hij ‘Brai’ of ‘Braike’ noemt.

Brian heeft een drie jaar oudere broer Lucien die zwaar gehandicapt is en die al jaar en dag in een verzorgingstehuis verblijft. De verzorging en het zware schuldgevoel dat op Brians moeder rustte, heeft er voor gezorgd dat de jongen nu daar verblijft en dat Brians ouders al jaren gescheiden zijn. Het is nu zo dat moeder vooral zorg draagt voor Lucien terwijl Brian bij zijn vader woont.
Het is maanden geleden dat ze nog eens op bezoek zijn geweest bij Lucien, maar vader besluit dat het tijd is om nog eens langs te gaan bij Lucien. Brian voelt zich altijd heel onwennig bij deze bezoekjes; hij weet niet hoe hij met zijn broer moet omgaan. Hij wordt ook altijd heel nerveus aangezien zijn vader er direct vanonder muist en zijn toevlucht zoekt in de rokerskamer.

In het verzorgingstehuis zijn verbouwingen aan de gang maar die lopen uit. De unitmanager vraagt aan Maurice of ze Lucien voor een tijdje kunnen huisvesten tijdens de zomermaanden. Brians moeder is vier weken niet beschikbaar aangezien ze op huwelijksreis is met haar tweede echtgenoot, dit feit is iets waar Brian ook geen weet van heeft. Maurice komt met een paar smoezen dat het niet lukt om voor zijn oudste zoon te zorgen, maar zodra hij de kassa hoort rinkelen, hapt hij toe. Geld is iets dat als muziek in de oren klinkt voor de vader en per slot van rekening is er nog altijd ‘Brai’ die voor zijn broertje kan zorgen …

“Wanneer ik me voorstelde dat Lucien half dinosaurus was en half broer, schaamde ik me minder voor wat andere mensen van hem dachten”


Toen ik vernam dat er een tweede roman van Jaap Robben verscheen, wilde ik die heel graag lezen. Zijn eerste roman Birk vond ik zo prachtig geschreven en was heel beklijvend. Vanaf het begin van dit relaas had ik al een deprimerend gevoel en dat bleef me vasthouden tot het einde van het boek. Het verhaal wordt vanuit Brians perspectief vertelt en door middel van flashbacks neemt hij ons mee naar de vroegere jaren toen zijn ouders nog samen waren en zijn broertje nog thuis was.

Zomervacht is een verhaal van een moedige dertienjarige jongen die, zonder dat hij het echt wilt, de verzorging van zijn broer op zich moet nemen. Op de hulp van zijn vader moet hij niet rekenen aangezien die bijna gans de dag van huis is. In zeer schrijnende omstandigheden en zo goed en zo kwaad als het kan neemt Brian de verzorging voor zijn rekening. Het blijkt al vanaf het begin niet eenvoudig te zijn. Brian moet het ook doen met de weinige middelen die echt beschikbaar zijn en dat zijn er heel weinig! Gelukkig kan hij wel op enige hulp en sympathie van een ander rekenen. Met vallen en opstaan, slaagt hij er bewonderenswaardig in. Je sluit Brian zo in je hart wat niet gezegd kan worden van de vader of de moeder.

De plaats waar dit afspeelt is ook niet om vrolijk van te worden. Een terrein waar rommel en rotzooi ligt en waar Brian zich weliswaar thuis voelt tussen de volwassenen en zijn twee honden, maar hij heeft niemand van zijn eigen leeftijd waar hij tegen kan praten. Noch heeft hij iemand die hem wijze raad kan geven en toch lijkt hij in veel opzichten tevreden te zijn met dit alles. Hij neemt gewoon alles zoals het komt en maakt er gewoon het beste van. Dit personage is heel sterk neergezet door Robben en je zou de jongen zo graag vertellen dat het anders kan en moet! Voor de vader daarentegen had ik van meet af aan een aversie; een volwassen vent die totaal geen zin voor verantwoordelijkheid heeft, iemand die sjachert en geen greintje schande kent, die Brian met momenten uitkaffert en die leeft zoals God in Frankrijk en wel zal zien wat morgen brengt. Ik had veel meer respect voor de dertienjarige die meer hersenen in zijn hoofd heeft dan zijn eigen vader.

Zomervacht is een heel rauw verhaal met weliswaar mooie beeldspraken. Het raakt je tot in het diepste van je ziel maar is zoals gezegd heel deprimerend. Ondanks dat dit een fictief verhaal is, had ik toch met sommige aspecten het heel moeilijk: geen controle vanuit het verzorgingstehuis op de levensomstandigheden waarin een jongen moet zien te overleven en waar er geen enkele controle is van sociale diensten laat staan van de moeder die niet in beeld komt. Ondanks dit gegeven is het een boek dat bijzonder vlot leest en je je constant afvraagt of het Brian wel gaat lukken om die zomermaanden door te komen. Verwacht hier ook geen sprookjesachtig einde zoals bij Birk want dan kom je bedrogen uit. Robben slabakt op het einde en het kon me niet bekoren.
Zomervacht krijgt van mij 3 sterren.