Sitcomhumor en kruimelmisdaad
De Amerikaanse schrijfster Lisa Lutz (1970) houdt van humor. Al haar creatieve uitingen staan dan ook in het teken van de humor. Zo schreef zij het scenario voor de komische maffiafilm Blan B, met Diane Keaton in de hoofdrol. Ook voor heer debuutroman Familiedossier koos zij voor de lach. Op voorhand een gelaagde keuze, want het boek is aan 17 landen verkocht en er wordt nu al gewerkt aan de verfilming.
In Familiedossier is niet zozeer sprake van een strak gestructureerd verhaal. Het hart van het boek wordt gevormd door de losse, haast willekeurige, belevenissen van de kolderieke familie Spellman, verenigd in het detectivebureau Spellman Investigations. Alle familieleden werken mee in het bedrijf dat is opgericht door vader Spellman. De gebeurtenissen worden gezien door de ogen van de 28-jarige dochter Isabel (Izzy) Spellman. Zij is de Bridget Jones van de humoristische misdaadlectuur. Een jonge vrouw die tal van romantische vergissingen begaat en die zich regelmatig schuldig maakt aan overmatig drankgebruik. Zij is een kwelgeest voor haar oudere broer David, een plaag voor haar jongste zusje Rae en een bron van zorgen voor haar moeder die haar steeds aan een andere leuke advocaat probeert te koppelen. Wanneer Izzys ouders Rae inzetten om achter de identiteit van Isabels nieuwste vriend te komen, wil ze uit de zaak stappen. Maar eerst nog een laatste klus
De kracht van Familiedossier ligt niet in bloedige of zenuwslopende confrontaties met misdadigers. Vrijwel alles wat de speurende familieleden doen is kleinschalig detectivewerk. Isabel en David zijn vanaf jeugdige leeftijd gespecialiseerd in het doorzoeken van huisvuil en het informatie vinden dat afbreuk doet aan mensen. Het zout in de pap van hun speurderswerk is het schaduwen. De kracht van Familiedossier ligt wel in de beschrijving van de personages en de grappige situaties waarin ze terecht komen. En de personages zijn op zn zachtst gezegd zeer kleurrijk met tal van zwakheden die door de schrijfster ten volle worden uitgebuit (creatief vandalisme, drankzucht, gokverslaving, neiging tot koppelen, perfectie, chantage, bemoeizucht).
De humor is te vergelijken met die uit de Amerikaanse sitcoms. Vaak locatiegebonden, spitse dialogen, tegengestelde karakters en kolderieke voorvallen. Het resultaat is gezellig rommelig, chaotisch. Een warboel van familieleden die elkaar beurtelings vertrouwen en wantrouwen. Die van elkaar houden, maar die elkaar ook schaduwen.
Nu valt over humor niet te twisten. Lauren Weisberger, schrijfster van The Devil Wears Prada, laat aantekenen dat dit het grappigste boek is dat zij in jaren heeft gelezen. Daar kan men zich vanuit haar standpunt iets bij voorstellen. Voor de Europese lezer is de humor erg Amerikaans. Zeker, de karakters zijn leuk bedacht en beschreven. De strijdlustige brokkenpiloot Isabel is een geslaagde hoofdpersoon. Maar als boek is Familiedossier te vergelijken met een one-woman-show die geen 2 uur, maar 2 dagen duurt. Leuk, maar met te veel van het goede en dus net iets te lang.
Reageer op deze recensie
